กับคนที่ไม่สมควรรัก บางทีก็ควรปล่อยเขาไป

กับคนที่ไม่สมควรรัก (ใยไหม)

          อย่าปล่อยให้เราเคยชินกับความรู้สึกว่า เมื่อรักก็ต้องได้มา จนลืมไปว่า...บางทีแม้จะรัก ก็ควรปล่อยเขาไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าการมีเขาทำให้เราต้องเดินลงไปในบ่อน้ำอันตรายและต้องตายแน่ ๆ

          "รักออกแบบไม่ได้" ฉันเชื่อว่าถ้าคนรุ่นราวคราวเดียวกับฉันได้ยินวลีนี้ จะต้องนึกถึงภาพยนตร์ไทยที่โด่งดังมากเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งเรื่องราวคร่าว ๆ ของภาพยนตร์เรื่องนี้ เล่าถึงเพื่อนสนิทกลุ่มหนึ่งที่รักกันมาก หากแต่ความผูกพันต้องวุ่นวาย ด้วยความรักที่ไม่ลงตัว จนสุดท้ายต้องกลายเป็นโศกนาฎกรรมในหมู่เพื่อน

          ทั้งที่รู้ว่ารักกันแล้วจะทำให้เกิดปัญหา แต่เพราะคนเราต่างออกแบบความรักให้เป็นไปตามหัวใจของเราไม่ได้ สุดท้ายเราก็ต้องยอมอ่อนข้อให้กับหัวใจ ยอมให้เรื่องเศร้า ๆ ทุกอย่างเกิดขึ้นมา เพราะเราไม่อาจควบคุมหัวใจของเราให้เลิกรัก หรือรักใครได้จริง ๆ

          ตอนดูภาพยนตร์เรื่องนี้ครั้งแรก ฉันชอบและรู้สึกมันโดนใจเข้าอย่างจัง ฉันรู้สึกทันทีเลยว่า...ใช่เลย!!! ความรักเป็นสิ่งที่อยู่เหนือการควบคุมทุกอย่าง เหมือนกับที่เราไม่อาจสั่งตัวเองให้กลั้นหายใจได้ หรือสั่งให้สมองเราหยุดคิด หรือห้ามไม่ให้เลือดในตัวเราหยุดไหลได้ แม้ว่าทั้งหมดนั้นจะเกิดขึ้นในร่างกายเราแท้ ๆ

          ทุกวันนี้...ฉันก็ยังมีความเชื่ออย่างนั้นอยู่เสมอ เชื่อว่าความรักอยู่เหนือการควบคุมของเรา หากเรารักใครสักคน ต่อให้มีล้านเหตุผลที่ควรเลิกรัก เราก็ไม่อาจเลิกรักหรือหยุดหยุดคิดถึงเขาได้สักครั้ง และนั่นก็ทำให้ฉันเข้าใจว่า...เวลาที่เห็นใคร ๆ ร้องไห้ให้กับคนรักที่ใจร้าย เห็นคนที่ไม่อาจตัดใจจากการรักคนที่มีเจ้าของแล้ว หรือสั่งตัวเองให้เลิกรัก คนที่เรารู้อยู่แก่ใจว่าไม่สมควรรัก นั่นเป็นเพราะ...เราดันไปตกหลุมรักคนที่ไม่สมควรไปรัก จนถอนตัวไม่ขึ้น!!!

          เหมือนเพื่อนของฉันคนหนึ่ง แม้พยายามสักกี่ครั้งที่จะไม่แพ้ทางผู้ชายประเภทปากหวาน เจ้าชู้ และไม่รู้จักพอ แต่ก็ไม่เคยทำได้ นั่นทำให้ทุกครั้งที่เธอตกลงเป็นแฟนกับใคร ก็มักจะเจอปัญหาเดิม ๆ คือ เขาหนีไปมีกิ๊กอยู่เรื่อย สุดท้ายเรื่องก็มักลงเอยในแบบเดิม ๆ คือ ผิดหวัง ร้องไห้ เสียใจ และเสียเวลาไปตั้งมากมาย ในการทดลองรักกับคนที่ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นคนรัก

          ในฤดูฝน...บ้านของฉันจะมีมดเยอะมากกว่าฤดูอื่น ๆ เสมอ และหนึ่งในปัญหาชวนปวดสมองที่มีมาทุกครั้ง ก็คือ จะทำยังไงที่จะปกป้องข้าวในจานของน้องหมาที่บ้าน ไม่ให้กลายเป็นแหล่งมั่วสุมของบรรดามด เมื่อเจ้าหมาที่บ้านของฉัน ชอบปล่อยอาหารทิ้งไว้นาน ๆ และไม่ยอมกินสักที

          หลังจากที่ขีดฆ่าวิธีที่ไม่สมควร ประเภทฉีดยาฆ่าแมลงลงในอาหารหมาออกไป ฉันก็ค้นพบวิธีหนึ่งที่ง่ายแสนง่าย และใช้ได้ดีที่สุด นั่นคือการเอาชามข้าววางลงในจานที่ใหญ่กว่า และเทน้ำเปล่าใส่จานที่ใหญ่กว่าใบนั้นเอาไว้ เมื่อมดตามกลิ่นอาหารมา แต่เจอบ่อน้ำอันตรายในจานใบนั้น มันก็จำใจต้องถอยหลังกลับ เพราะการไปหาอาหารในแหล่งใหม่ น่าจะง่ายกว่าการจมน้ำตาย

          พอเห็นพฤติกรรมของมดเหล่านั้น บางทีฉันก็อดแอบคิดเล่น ๆ ไม่ได้ว่า...การรักคนที่ไม่สมควรรัก ก็ไม่ต่างกับการที่เรากระโดดลงไปในบ่อน้ำอันตรายนั่น บางทีเราอาจคิดตามใจตัวเอง คิดแค่เพียงว่า ช่วยไม่ได้นี่ ก็เราควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้นี่นา แต่ถ้าลองมามองเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างมีสติดูสักครั้ง

          ฉันว่า...การที่ความรักเป็นเรื่องที่ออกแบบไม่ได้ อาจจะไม่ใช่ปัญหาสำคัญของเรื่องนี้ แต่ปัญหาสำคัญคือ...การที่เราเคยชินกับความรู้สึกที่ว่า เมื่อรักก็ต้องได้มา แต่ลืมไปว่าบางทีแม้จะรัก ก็ควรปล่อยเขาไป  โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าการมีเขา ทำให้เราต้องเดินลงไปในบ่อน้ำอันตรายและต้องตายแน่ ๆ






ขอขอบคุณข้อมูลจาก

หนังสือ : เส้นด้ายปลายนิ้วก้อย
เขียนโดย : ณิชา