ยิ่งรู้ก็ยิ่งเจ็บ...ยิ่งเจ็บก็ยิ่งรัก

ยิ่งรู้ ก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งเจ็บ ก็ยิ่งรัก (ใยไหม)

          ถ้าไม่รู้ว่าเขานอกใจ ก็ไม่เจ็บ แต่พอได้รู้เรื่องนอกใจแล้ว กลายเป็นว่าเรื่องนี้จูงเรื่องอื่น ๆ ตามมาอีกเป็นพรวน ได้เจ็บช้ำอีกหลายระลอก มาหมดทั้งเรื่องที่อยากรู้และไม่อยากรู้ ยิ่งสาวความยาวไปเท่าไหร่ ใจเรายิ่งเจ็บเท่านั้น แต่ทั้งหมดนั่นไม่ได้ช่วยในการตัดใจเลย กลับเป็นการย้ำว่า...เรารักเขามากแค่ไหน...มากกว่า

          เริ่มจากรู้ว่าเขามีคนอื่น ตามมาด้วยเรื่องที่ว่าเขามีคนอื่นมานานแค่ไหนแล้ว วันไหนที่เขาไปใช้เวลากับคนอื่น แล้วก็มานั่งคิดว่าวันนั้นเราทำอะไร และเขาโกหกเราว่าอะไร ยิ่งคิด ๆๆๆ ได้เท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บเหลือเกิน เพราะว่าโดนหลอกมานาน และก็โดนหลอกหลายเรื่อง อีกทั้งรายละเอียดที่ทำให้เจ็บ มันก็มีมากขึ้นเรื่อย ๆ บางทีตัวละครใหม่เพิ่มเข้ามาอีก กลายเป็นว่าทุก ๆ อย่างมันซ้ำเติมให้เราโคตรเจ็บ และพอยิ่งเจ็บมาก ก็ทำให้เรารู้ว่ารักเขามากแค่ไหน

          ถ้าพูดถึงวิธีการ ฉันว่าวิธีการของการรู้เรื่องเหล่านี้ก็แตกต่างกันออกไป บางคนรู้ว่าเขานอกใจเพราะจับได้คาหนังคาเขา บางคนเขาสารภาพเองเพราะทนอึดอัดไม่ไหว บางคนก็บังเอิญรู้ ซึ่งส่วนของฉันก็มาในแบบหลัง ฉันบังเอิญได้เห็นสมุดจดงานของคนรัก และคิดว่ามันยังว่าง เพราะมันเป็นเล่มใหญ่ที่เขาบังเอิญได้มา และกะว่าจะเขียนอะไรให้เป็นกำลังใจในการทำงาน เขาเปิดมาจะได้เซอร์ไพร์ส แต่คนที่เซอร์ไพร์สกลับเป็นฉันเอง เพราะในสมุดจดงานนั้น มีข้ดความที่ผู้หญิงคนอื่นเขียนให้เขา!

          บอกเล่าว่าเธอคนนั้นปลาบปลื้มชื่นใจมากแค่ไหน ที่เขาไปอยู่กับเธอในวันวาเลนไทน์ ฉันก็มานั่งนึกว่า เอ...วันนั้นเขาบอกฉันว่ามันเป็นวันทำงานของเขานี่นา มือสั่น ตัวชา อื้อ ตาลาย อยากทำลายข้าวของทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า แต่ที่ทำได้ในวินาทีนั้นคือเดินจากมาเงียบ ๆ กลับบ้านเองยังไม่เป็น ต้องเรียกเพื่อนมารับ เจอเรื่องแบบนี้เข้าไป เป็นไงล่ะตู นางเอกโคตร ๆ สติช้ากันไปเลยทีเดียว

          เห็นไหมค่ะว่า...พอเรารู้ว่าเขามีคนอื่น เรื่องต่อมา ๆ คือ เขาโกหกอะไรเราไว้ เขาใช้วิธีการไหน ยิ่งรู้มากเข้า ก็เจ็บมาก แต่ตอนนั้นหยุดอ่านไม่ได้ ยิ่งเปิดหาใหญ่ว่าเธอคนนั้นเขียนไว้ที่ไหนอีกหรือเปล่า เป็นพวกซาดิสต์ ยิ่งอ่านยิ่งเจ็บ...แต่ยังไม่หยุด 

          แต่เรื่องของฉันกลายเป็นเรื่องเด็กเล่นขายของไปเลย ได้ยินเรื่องของน้องคนหนึ่งมา เธอเล่าให้ฟังว่า...เธอจับได้ว่าผู้ชายมีคนอื่น แต่เขาไม่ได้นอกใจไปหาผู้หญิงคนนั้นนะ เพราะผู้ชายเริ่มคบผู้หญิงสองคนนี้พร้อม ๆ กัน ไม่ได้มีใครมาก่อนมาหลัง ไม่ได้มีใครน้อยหน้าใคร ผู้ชายคนนั้นก็ดูรู้สึกผิดน้อย เหมือนจะลอยตัวว่าตัวเองไม่ได้นอกใจ แต่เริ่มดูใจมาพร้อม ๆ กัน และรักไปพร้อม ๆ กัน ไม่ได้ตัดคนไหนทิ้งไป พอความแตก ก็บอกตัวเองเป็นคนไม่ดี เป็นคนเลวที่ทำแบบนี้

          ทุกคนค่ะ! ไม่มีไม่มีใครบอกว่าตัวเองเลว เพราะรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ หรอกค่ะ เขาแค่พูดว่าตัวเองเลว เพื่อที่คนอื่นจะได้ไม่ต้องพูด ไม่ต้องด่าว่าเขาเลว...แค่นั้นเอง แต่ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่ ถ้าไอ้หมอนั้นรู้สึกผิดก่อนหน้าที่จะโดนจับได้ เขาคงไม่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเข้าใจว่าตัวเองคิดมาก เพ้อ ประสาทเสียไปเอง ระแวงไปเองว่าเขามีคนใหม่ จนถึงกับต้องไปปรึกษาหมอว่าทำไมตัวเองถึงได้คิดแบบนั้น รู้สึกแบบนั้น ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งคิดว่าตัวเองเป็นบ้า ชอบคิดไปเองตลอดเวลาว่าเขามีคนอื่น

          สุดท้ายพอมาได้รู้ว่า อ้าว! มันจริงนี่หว่า เขาเป็นแบบนั้นจริง เรื่องที่คิดระแวงสงสัยเป็นเรื่องจริง...ก็ยิ่งสาหัส ต้องไปหาหมอ แต่เปลี่ยนประเด็นเป็นต้องไปรักษาตัวเองให้หายเจ็บแทน พาลเจ็บเข้าไปอีกที่รักคนเลว ๆ ถามว่าน้องผู้หญิงคนนั้นเลิกไหม? ไม่เลิกนะจ๊ะ ผู้หญิงสองคนให้ผู้ชายเลือกว่าจะคบคนไหน เพราะถือว่ามาพร้อมกัน แต้มเท่ากัน...(เฮ้อ!) ประหลาดดีแท้ แต่อย่าคิดว่าผู้ชายคนนั้นหล่อลากนะคะ ไม่ว่าจะหน้าตาหรือออปชั่นต่าง ๆ จัดอยู่ในหมวดหมู่ธรรมดา เพราะฉะนั้น ตัดไปได้เลยว่าหน้าตาดีเลยเลือกได้ คนหน้าตาทั่ว ๆ ไป ธรรมดา ๆ บ้าน ๆ นี่แหละที่ทำพังมาเยอะแล้ว อย่ามัวระแวงคนหน้าตาดีเพียงอย่างเดียว

          ภาพชีวิตที่ผ่านมาทุกวันมันมีเขาอยู่ด้วยเสมอ นี่แหละที่ทำให้ใครหลายคนรับไม่ได้ หากภาพต่อไปของชีวิต จะไม่มีเขามาเป็นส่วนหนึ่งอีกแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือ เราต้องถามใจตัวเองว่า ถ้ารู้อะไร ๆ มากเข้า เรายังจะรักเขามากพอที่จะรับความชั่วร้ายของเขาได้ไหม ถ้าตอบว่าได้ แล้วเราสามารถหยุดความรู้สึกเหล่านี้ได้หรือไม่...รู้มาก เจ็บมาก เจ็บมาก เกลียดมาก เกลียดมาก เพราะรักมาก

          หลายคนอาจตอบว่า แม้คำตอบของหัวใจจะบอกว่ายังรักเขามากพอที่จะรับความชั่วร้ายได้ แต่ไม่รู้เสียเลยจะดีกว่า เพราะพอรู้มาก ๆ เข้า ก็จะเกิดคำถามอีกว่า มีอะไรอีกไหมที่เรายังไม่รู้ แถมนาน ๆ ไป กลายเป็นเจ็บมากเข้า ๆ จนรู้สึกว่าช่างมันเถอะ...ช่างมัน

          บางคนเลยขอไม่รู้อะไรเลยยังจะดีเสียกว่า ไม่อยากหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บต่ออีกหลายทอด เลยไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว แต่...การไม่รู้เสียเลยน่ะ มันไม่เจ็บจริงหรือ? ชีวิตต่อไปจะราบรื่นกับการไม่รู้นั่นจริงใช่ไหม? เราจะ "ช่างมันเถอะ!" ไปได้อีกนานแค่ไหน? ปิดหู ปิดตา แต่ว่าเรายังคงรู้สึกอยู่ตลอดเวลาใช่ไหม? เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ใหญ่กว่าลืมวันเกืดหรือว่าผิดนัด มันเป็นเรื่องใหญ่ที่จะทำให้เราจัดการเรื่องเล็ก ๆ ในชีวิตไม่ได้ จนส่งผลถึงเรื่องอื่น ๆ เช่น นอนไม่หลับ กินไม่ลง ทำงานไม่ไหว

         จะ "ช่างมันเถอะ" กับเรื่องที่เราไม่รู้ หรือ "ช่างมันเถอะ" กับเรื่องที่เขาทำก็ตามใจ แต่อย่า "ช่างมันเถอะ" กับความเจ็บปวดของตัวเอง ขอแค่นี้...พอ

          ถ้าย้อนกลับไปได้ก็ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นถ้าย้อนกลับไปได้จะไม่ผูกพัน จะไม่รักกับคนหลายใจอย่างนั้นให้ปวดใจ แต่ที่เจ็บที่ปวดอยู่ทุกวันนี้ เพราะไม่มีวันจะย้อนกลับไปแก้ไขใหม่ รักคนอย่างเธอ ก็ต้องยอมรับเรื่องที่เจอและทำใจ ที่ยอมอย่างนี้ เธอรู้ไหม "เพราะรักคำเดียว"




ขอขอบคุณข้อมูลจาก

จากหนังสือ : คนรักของฉัน คนรักของใคร?
เขียนโดย: Venus