มัม ลาโคนิคส์ เล่าปมชีวิต พ่อเป็นทหารรับไม่ได้มีลูกเป็นกะเทย ถึงขั้นพาไปหาหมอ

          คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดี สำหรับ มัม ลาโคนิคส์ นักร้องเสียงดีที่โลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงมานาน แต่เชื่อว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่แฟน ๆ ยังไม่ทราบเกี่ยวกับตัวเขา ทั้งเคยทะเลาะกับพ่อบังเกิดเกล้าขั้นรุนแรง เพราะรับไม่ได้ที่ลูกเป็นกะเทย แถมยังเคยฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมือตัวเอง ซดแชมพูประชดรักหลังโดนผู้ชายเท ล่าสุดเจ้าตัวมาเปิดใจผ่านทางรายการ คุยแซ่บShow ทางช่อง One31 ที่มี พีเค ปิยะวัฒน์ และหนิง ปณิตา เป็นพิธีกร

ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว สุขภาพตอนนั้นเป็นยังไงบ้าง ?

          มัม : พี่เป็นน้ำท่วมปอด นิ่วในถุงน้ำดี ไตเริ่มเสื่อม ก้านหัวใจอักเสบ ตายซะดีกว่า (หัวเราะ)

เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเป็นขนาดนั้น ?

          มัม : มันเกิดจากการสะสมของการพักผ่อนไม่พอ สะสมจากการใช้ชีวิตแบบสะเปะสะปะมานานมาก เขานอนกันเราไม่นอน เขากินกันเราไม่กินอะไรแบบนี้ โดยเฉพาะเรื่องแอลกอฮอล์และเรื่องบุหรี่อันนั้นสนั่นมาก การกินก็ไม่มีการควบคุมอาหาร กินมั่วมาก แต่ว่าตอนนี้หายแล้วนะ ที่หายเพราะว่าถูกทักโดยหมอดูท่านหนึ่ง ถ้าพี่มัมยังใช้ชีวิตสะเปะสะปะแบบนี้ ขอเวลาอีก 4 ปีเท่านั้น คุณตายแน่ ถ้าไม่มีการปฏิวัติชีวิตตัวเองซะใหม่ ไม่กินอาหารที่เป็นประโยชน์ ไม่พักผ่อนซะใหม่ 4 ปีตายแน่ ๆ

หลังจากนั้นเริ่มต้นชีวิตใหม่ ยังไงบ้าง ?          

          มัม : หลังจากนั้นก็ปฏิวัติชีวิตตัวเองใหม่ โดยเริ่มจากการนอนให้เป็นเวลา กินอาหารให้เป็นเวลา และสุดท้ายคือไม่เคยออกกำลังกายเลยในชีวิตนี้ ก็เลยไปซื้อสมาชิกฟิตเนส จ้างเทรนเนอร์ส่วนตัว ตอนนี้เริ่มต้นมาได้ 8 เดือนแล้ว น้ำหนักก็หายไปเลย 8 กิโล

ถามถึงเรื่องปมชีวิตในอดีต ผิดใจกับพ่อหน่อย เป็นยังไง ?

          มัม : ด้วยความที่เราเป็นสาวประเภทสอง แล้วคุณพ่อเป็นทหาร เด็ก ๆ จะเดินบิดซ้ายบิดขวาไม่ได้โดนคุณพ่อเตะเลย เรียกว่าเกลียดเลยก็ว่าได้ ใช้คำว่าเกลียดเลยแหละ เพราะว่าพ่อไม่เคยรักเลยลูกที่เป็นกะเทยอะ พ่อไม่ใส่ใจเลย พ่อบอกว่าจะต้องเป็นผู้ชาย จะเดินตูดบิดไม่ได้ โดนตีสะบักสะบอม

เรารู้ตัวเองตอนไหน แล้วพ่อรู้ความจริงตั้งแต่เมื่อไร ?

          มัม : เรารู้ตัวเองตั้งแต่จำความได้เลย จำความได้ว่าฉันเป็นกะเทย คือเด็ก ๆ เราจะเดินตูดบิดมาก พ่อเห็นพ่อก็ตี เราก็ร้องไห้ จับเขวี้ยงกลางปูนร้อน ๆ หน้าบ้าน พ่อจะแอนตี้มาก

ความรู้สึกของเราตอนนั้น เป็นยังไงบ้าง ?

          มัม : เกลียด ไม่รักพ่อเลย แบบพ่อไม่เห็นใจเราเลยอะไรแบบนี้ พ่อพาไปหาหมอจะให้หาย หมอก็บอกไม่มีรักษา เป็นกะเทยรักษาไม่ได้ พ่อก็ไม่เข้าใจเถียงฉอด ๆ ความรู้สึกเราสับสนมาก แบบจะไปทางไหนดี มันตันมาก

เคยมีจังหวะได้เปิดใจกับคุณพ่อเรื่องนี้บ้างไหม ?

          มัม : ไม่เคยเปิดใจ แต่เมื่อโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มีการมีงานทำ เป็นมัม ลาโคนิคส์ นั่นแหละคือการที่จะพิสูจน์ให้พ่อเขาเห็นว่า สิ่งที่พ่อแอนตี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ สิ่งที่เขาไม่ชอบให้เราเป็นอย่างนี้ แต่เราใช้ความเป็นแบบนี้ของเรา มาเป็นมัม ลาโคนิค เป็นนักร้อง เป็นศิลปิน เป็นคนของประชาชนได้ แล้วพ่อถึงยอมรับ

สิ่งเหล่านี้ ทำให้ฝังใจจนใช้ชีวิตผิดไปช่วงนึงจริงไหม ?

          มัม : ใช่ มันก็มีส่วนทำให้เป๋ ตอนสมัยมัธยมเราจะติดเพื่อนมาก แล้วก็หนีออกจากบ้านไปกับเพื่อนกะเทยกลุ่มใหญ่ เพราะมีความรู้สึกว่าเวลาอยู่กับเพื่อนกะเทยด้วยกันแล้วแฮปปี้มีความสุข เหมือนกับครอบครัว ก็หนีไปเช่าบ้านอยู่กันเอง แล้วเราก็โตเองหาเงินเลี้ยงตัวเอง เรียนหนังสือก็หาเงินจากการร้องเพลงไปด้วย เก็บเงินจ่ายค่าหน่วยกิตเรียนวิทยาลัยครู เพราะตอนนั้นหน่วยกิตถูกมาก เราก็เรียนจนจบ แต่ว่ามันก็มีช่วงหนึ่งที่โดดเดี่ยว แล้วเราก็ไปเจอเพื่อนกลุ่มหนึ่ง เราไม่ได้โทษเขานะ ใจเราก็ชอบอยู่แล้วด้วย ก็ชวนไปเล่นไพ่ในบ่อนเลย แล้วก็เล่นจนเสียผู้เสียคน เสียรถ เสียทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วเราก็โกหกแม่ได้ไม่นาน หลังจากนั้นก็รู้ความจริง แม่ก็เสียใจมาก แล้วก็ทะเลาะกัน แม่ก็ด่าเราว่าไม่เคยดีเลยตั้งแต่ต้น โตจนป่านนี้แล้วก็ไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่เคยเป็นคนดีเลย เลวมาก นิสัยแย่ทำให้แม่เสียใจ แล้วเราก็เถียงแม่ ปิดประตูใส่ ตอนนั้นแม่เสียใจมาก เอาหัวโขกประตูให้เราเปิดประตูให้ได้ ตอนนั้นเราบาปมากจริง ๆ

แล้วมาหยุดเล่นการพนัน ตอนไหน ?

          มัม : ชาติที่แล้วมัมเชื่อว่าเราคงทำความดีไว้บ้างนิด ๆ หน่อย ๆ นะ มันเลยทำให้วันหนึ่งมัมนอนแล้วตื่นขึ้นมาปุ๊บ แล้วอยู่ดี ๆ มันก็คิดได้เอง ทั้งที่ติดพนันมาก ๆ เลยนะ วันไหนไม่ได้ไปเล่นเหมือนใจจะขาด แต่วันดีคืนดีหลังจากประสบการณ์ต่าง ๆ ที่ทำให้แม่เสียใจ มันก็คิดได้ นี่เราเล่นทำไม เล่นเพื่ออะไร เล่นแล้วได้อะไร ตัดหักดิบเดี๋ยวนั้นเลย ไม่คบกับเพื่อนที่เล่นการพนันอีกเลย แล้วก็ไม่ไปบ่อนการพนันอีกเลย อยู่ดี ๆ ก็เลิกตัดขาดหมดเลย ซึ่งโชคดีมากที่เราทำได้

วินาทีที่คุณพ่อยอมรับในตัวเรา รู้สึกยังไงบ้าง ?

          มัม : ยกตัวอย่างเช่น วันดีคืนดีหลังจากที่เราเป็นมัม ลาโคนิค แล้ว พ่อก็โทร. มา ซึ่งตอนนั้นได้แยกห่างจากแม่และเรา คือเหมือนกับแยกอีกครอบครัวหนึ่งไปเลย เขาโทร. มาแล้วสิ่งที่เขาภูมิใจและปลื้มใจก็คือ เวลาเราไปร้องเพลงตามงาน เราเจอเพื่อนพ่อ เขาก็จะเข้ามาทัก แล้วเขาก็เอาไปคุยกับพ่อว่าเขาเจอเรา แล้วก็ชมเราว่าเราโด่งดังมาก ร้องเพลงเก่ง ใคร ๆ ก็ชอบอะไรแบบนี้ พอไปเข้าหูพ่อ พ่อก็ร้องไห้ แล้วก็บอกว่าคิดถึงลูก ตอนนี้พอเราโตแล้ว อะไรที่ตอนเด็ก ๆ เราเคยเกลียดเขา เราก็ลืมไปหมด ยังไงเขาก็ยังเห็นเราเป็นลูก พ่อก็รักเราเหมือนกันนะ คำว่าคิดถึงของพ่อมันมีค่าสำหรับเรามาก เพราะเราไม่เคยได้ยินคำนี้เลย

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ความสัมพันธ์กับพ่อเป็นยังไงบ้าง ?

          มัม : ดีมาก พ่อโทร. มาถามสารทุกข์สุกดิบตลอด วันเกิดเขาก็โทร. มา Happy Birthday คือเขายังจำได้อะ เราก็ได้แต่ขอบคุณ แล้วก็บอกพ่อแก่แล้วนะ ไม่ต้องทำอะไรมาก ไม่ต้องไปดิ้นรนทำไอ้โน่นไอ้นี่ เดี๋ยวมันเป็นหนี้เป็นสินเขา อายุมากแล้วอะไรแบบนี้ ทุกวันนี้เราก็ส่งเสียเลี้ยงดูเขาเท่าที่จะทำได้ คนเราการกตัญญูกับพ่อแม่คือสิ่งสำคัญที่สุด

อยากให้ช่วยเตือนคนที่ดูอยู่ทางบ้าน ให้เป็นประสบการณ์หน่อย ?

          มัม : สิ่งที่อยากจะบอกก็คือ คนเรามันผิดพลาดกันได้ ที่นี้มันขึ้นอยู่กับชีวิตของแต่ละคนว่า เมื่อคุณผิดพลาดแล้ว คุณคิดที่จะแก้ไขมันไหม แล้วก็คุณมีความคิดที่จะแบบว่าแยกออกไหมว่าอันไหนถูกต้องและอันไหนคือสิ่งที่ไม่ถูกต้อง อยากจะให้มองตรงนี้ว่าอันไหนคือสิ่งที่ทำแล้วถูก อันไหนทำแล้วไม่ถูก ในเมื่อเราโตแล้ว เราบรรลุนิติภาวะแล้ว เราต้องรู้ตัว และเราก็ต้องเข้าใจตัวเองว่า อันนี้ทำถูกหรือไม่ถูก มันไม่มีคำว่าสายถ้าเราจะกลับตัวใหม่ เริ่มต้นจากศูนย์ใหม่ได้ ซึ่งเราก็ผ่านตรงนี้มาได้ สามารถปรับการใช้ชีวิตอะไรใหม่หมดทุกอย่างได้ อยากจะฝากว่า รักครอบครัว รักตัวเองให้มาก ๆ แล้วก็การรักพ่อรักแม่เป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุด อะไรที่ผิดพลาดไปแล้วแก้ไขใหม่ได้ยังไม่สายเกินไป

          ติดตามรายการ คุยแซ่บShow ได้ทุกวันจันทร์-ศุกร์ เวลา 14.00-15.00 น. ทางช่อง One31 Facebook Page : คุยแซ่บShow รับชมย้อนหลังได้ที่ Youtube Channel : Orange Mama