ก่อนที่จะมาเป็นดาราคือ กิก ดนัย เขาเป็นนักกีฬามาก่อน ?
กิก ดนัย : เป็นนักกีฬาฟุตบอลมาตั้งแต่ 6-7 ขวบครับ เพราะคุณพ่อทำทีมฟุตบอลด้วย จนเอาเพื่อน ๆ แถวบ้านมารวมตัวกันเพื่อให้เตะฟุตบอลในซอยให้ห่างไกลยาเสพติด พออย่างมีงานวันเด็กพ่อก็จะพาไปแข่งฟุตบอลตามสนามทั่วไป จนมันกลายเป็นชีวิตประจำวันของเราไปเลยสำหรับการเตะฟุตบอล พอเข้าโรงเรียนก็เป็นนักกีฬาโรงเรียน นักกีฬามหาวิทยาลัย
แต่ที่เข้ามาเป็นดาราได้เพราะผีผลัก ?
กิก ดนัย : เพราะตอนนั้นไม่คิดว่าจะมาเป็นดารา ตอนนั้นเล่นฟุตบอลอยู่มหาวิทยาลัยปี 1 ตอนนั้นผมโกนหัว สกินเฮดเลย เพราะเวลามีผมมันขัดต่อการเตะฟุตบอลของเรามาก แล้วมีพี่ ๆ ไปเห็นเขาเลยชักชวนมาเข้าวงการ แต่ตอนนั้นเราก็มีความกล้า ๆ กลัว ๆ เราก็คิดว่าลองดูไหมหรือยังไงดี สุดท้ายก็ลองดู พอเข้ามาเรื่องแรกก็เจอบทหิน บทยากสำหรับเราเลย เพราะเป็นละครดราม่าเข้มข้น ในเรื่องจะเป็นการเชิดสิงโต ลูกคนจน พ่อตาย พี่ชายตาย มันต้องเป็นฉากอารมณ์ทั้งนั้น เลยทำให้เรารู้สึกว่าผมทำไม่ได้ เราต้องมานั่งร้องไห้ แล้วนักแสดงที่เราเล่นด้วยรุ่นใหญ่ ๆ กันหมด เรารู้สึกทำไม่ได้ รู้สึกท้อ
แต่ด้วยความที่เราเป็นนักกีฬา คือเป็นคนที่ชอบแข่งขันอยู่แล้ว แข่งขันกับตัวเองอยู่แล้ว พอจบเรื่องนั้นเป็นปมของผมเลย เรารู้สึกว่าเราทำได้ไม่ดีเท่ากับโอกาสที่เขาให้เรามา ติดอยู่ในใจมาก แต่พอเรื่องที่สองเราก็ไปตระเวนเรียนแอ็คติ้งหลายครูมากและบอกเหตุผลของเราให้ครูฟังว่าเราเป็นยังไง จนทำให้เรารู้สึกว่าเราเริ่มชอบการแสดง พอยิ่งเรื่องที่สองทำได้มันเลยกลายเป็นรักในการแสดงขึ้นมา เราทำได้ เป็นความภูมิใจที่ยิ่งใหญ่มากนะที่เราร้องไห้ได้ เพราะเรื่องแรกยังไงก็ไม่ร้อง
แต่จริง ๆ น่าจะเป็นคนที่แสดงบทร้องไห้ได้ง่าย ๆ นะ เพราะตัวจริงของ กิก เป็นคนเซนซิทีฟมาก ?
กิก ดนัย : จริง ๆ ผมเป็นคนเซนซิทีฟตอนที่ผมเข้ามาเล่นละคร พอเรามาเรียนแอ็คติ้งเหมือนเปิดเซ้นส์รับความรู้สึกได้เร็วขึ้น มันเลยกลายเป็นคนเซนซิทีฟ ร้องไห้นิด ๆ หน่อย ๆ ก็รู้สึกกระทบน้ำตาคลอ น้ำตาไหล ถึงขนาดที่ว่าภรรยาผมคลอดลูกผมร้องไห้ ตั้งแต่ส่งเขาเข้าห้องคลอดเราก็น้ำตาคลอแล้ว แล้วเราก็มานั่งรอ พยาบาลก็มาตามว่าจะผ่าแล้ว พอเราเข้าไปลูกยังไม่ทันร้องเลยผมน้ำตาไหลออกมาแล้ว แล้วก็อะไรที่เป็นโมเมนต์ที่มันดี ๆ น่าสงสาร เรื่องครอบครัว พี่น้อง ทำให้เรารู้สึกได้น้ำตาเราก็ไหล
แล้วเวลาเตะฟุตบอลเพื่อนไม่ส่งบอลให้จะน้อยใจคืออะไร ?
กิก ดนัย : ไม่ได้งอน น้อยใจครับ คือเพื่อนจะรู้ว่าเราเป็นคนที่เล่นฟุตบอลเราจะจริงจังมาก แล้วเวลาเราคิ้วชนกันเพื่อนก็จะรู้ คือเราไม่ได้โมโหหรืออะไรนะครับ แต่เราเป็นคนที่แบบเวลาเล่นฟุตบอลจะตั้งใจมาก เพราะบางทีเราเห็นจังหวะที่ถ้าส่งให้เราก็สามารถยิงเข้าประตูได้ เพราะเรามั่นใจว่าถ้าจังหวะนี้เราสามารถจบได้เลย เราอยากให้เพื่อนมั่นใจในตัวเรา
แล้วตามไปน้อยใจคุณพ่อคุณแม่ ?
กิก ดนัย : ที่น้อยใจคือเมื่อตอนเข้าวงการแรก ๆ ด้วยความตอนนั้นเราเป็นวัยรุ่น เรามีผลงาน เราก็อยากบอกเขาว่าผมเล่นละครเรื่องนี้ ๆ นะ แล้วพ่อเขาแบบเหมือนไม่ค่อยสนใจ คือไม่ดู ไม่สนใจ ไม่ติดตาม เราก็แบบน้อยใจอยู่พักหนึ่ง ไปปลดทุกข์ระบายกับแม่ แม่เขาบอกว่าเป็นวิธีการเลี้ยงของพ่อ เพราะพ่อผมมีลูกสองคน เขาก็จะแมนจัดเลย เลี้ยงลูกแบบนักกีฬามาตลอด แล้วเขาก็มีความกังวล เมื่อเราเข้าวงการมาเราจะมีความหลงระเริงไหม กลัวหลงแสงสี กลัวเสียการเรียน เขาก็มีวิธีการเลี้ยงแบบว่ากดเราให้อยู่ไม่ให้หลง แต่เขาก็แอบดูผลงานของเรานะเวลาที่เราไม่อยู่ แล้วหนังสือพิมพ์ที่ลงรูปเราพ่อเข้าก็ตัดแปะเก็บไว้ก็มี พอเราเข้าใจพ่อแล้วเราก็รู้สึกดีนะครับที่เขาเลี้ยงเราแบบนี้ เพราะพอเราโตมาอยู่ในวงการมาสิบกว่าปีเราก็ไม่ได้เปลี่ยนไป ชีวิตมันก็ราบเรียบ ไม่ได้เปรี้ยงอะไรมากมาย แต่ก็โอเค เรื่อย ๆ
จริง ๆ กิก เขาเป็นคนที่มีภาพลักษณ์เงียบ ๆ ดูดี ดูเป็นคนดี แต่ก่อนหน้านี้ใครจะรู้ว่า กิก คือหนึ่งในคาสโนว่าตัวพ่อ เห็นเงียบ ๆ แต่ฟาดเรียบ ?
กิก ดนัย : ก็มีบ้างครับ (หัวเราะ) ก็ยอมรับเพราะตอนนี้เราดีแล้วไง ตอนนั้นก็สับหลายรางเหมือนกัน เข้าวงการแล้วด้วยครับตอนนั้น ช่วงเป็นวัยรุ่นกำลังซ่า คุยหลายคน มีแฟนหลายคน คือมีแฟนพร้อมกัน 4 คน เราต้องทำให้เขาเหมือนกันหมดทั้ง 4 คน อย่างกินข้าว ดูหนัง แต่ที่เจอกันบ่อยคือดินเนอร์ บางทีกินข้าวเย็น 3-4 มื้อ อย่างเราทำงานเสร็จก็ไปเจอคนนี้ 5 โมง อีกคนทุ่มนึง ซึ่งเขาก็ไม่ได้สงสัยกันนะครับ ณ ตอนนั้นด้วยความที่มันไม่ใช่ยุคโซเชียลด้วยครับ
ที่เขายอมรับหมดเพราะตอนนี้มีคนปราบเขาอยู่หมัดเรียบร้อยแล้วคือ ภรรยาคนปัจจุบันของ กิก ถามจริง ๆ ภรรยาคือ 1 ใน 4 ที่เป็นแฟน กิก ตอนนั้นไหม ?
กิก ดนัย : ใช่ครับ ด้วยทั้งชีวิตที่เรามีแฟนมา เจอผู้หญิงที่เขายอมเราตลอด แต่มีเขาคนเดียวที่ไม่เคยยอมเราแล้วทะเลาะบ่อยมาก แล้วเหมือนยิ่งเขาขัดเรา เราก็ยิ่งอยากเอาชนะ เราก็คบมาเรื่อย ๆ จากที่ 4 คนก็เหลือ 2 คน และช่วงที่เขาจับได้คือเหลือ 2 คน คือคนนี้เขารู้แล้วเขาไม่ถามเราเลยนะครับ เขาหายไปเลย เราไม่มีโอกาสพูดคุยกับเขาเลย เราไปที่บ้านเขาก็ไม่ลง ไปที่ทำงานก็ไม่เจอ เรารู้สึกว่ามันเป็นความทรมานใจมาก ต้องไปดักเขาเวลาที่เขาเข้างาน 7 โมง ผมต้องออกจากบ้านตี 5 ครึ่งเพื่อไปถึงก่อน เพราะเราไม่รู้ว่าเขาไปทำงานกี่โมง บางทีไปก็ไม่เจอ เราก็มาดักเช้าเย็นแบบนี้เป็นอาทิตย์ จนเรารู้สึกว่าไม่ได้แล้วไม่สะดวกเราด้วย เราเลยไปเปิดห้องอยู่แถวนั้น เปิดโรงแรมนอนเฝ้าเขาเลย 1 เดือน เพื่อที่จะลงมาเจอเขา ก็ได้เจอบ้างไม่เจอบ้าง คือเจอเขาเราก็ไม่ได้อธิบายนะครับ ได้แต่เอาของที่เราซื้อมาฝากให้เขา แต่เขาก็รับแล้วบอก ขอบคุณค่ะ แล้วเดินไปเลย
ตอนนั้นก็เกือบท้อครับ เพราะเราก็พยายาม ๆ แต่เขาก็ยอมไปกินข้าวเย็นด้วย ยอมเป็นเพื่อนด้วยกับเรา ทำให้เรารู้สึกเข็ดในสิ่งที่เราทำลงไปในความเจ้าชู้ของเรา ตอนที่ง้อเขาอยู่เราก็เลิกหมดเลยกับทุกคน แล้วกว่าที่เขาจะยอมกลับมาเป็นแฟนคือ 2-3 เดือน เพราะเขาเป็นคนที่ใจแข็งมาก ๆ เด็ดเดี่ยวมาก ๆ จนมาถึงช่วงที่ต้องตัดสินใจแต่งงานกันผมก็แอบถามใจตัวเองว่าเราหยุดหรือยัง พร้อมที่จะไม่เจ้าชู้แล้วใช่ไหม เพราะคิดว่าถ้ามีลูกแล้วเจ้าชู้เขาเอาลูกหนีเราแน่ เพราะเขาใจแข็งมาก เราก็เลยตัดใจแล้วมาโฟกัสเรื่องอื่น ๆ มาโฟกัสเรื่องการสร้างครอบครัว การทำงานไปดีกว่า ตอนนี้ลูกชาย 1 ขวบแล้วครับ แต่เรามีลูกเราก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมนะครับ ไปเที่ยว ไปแคมปิ้ง ก็พาเขาไปด้วย ตอนนี้ก็แพลนว่ากำลังจะมีคนที่สองต่อครับ อยากมีในปีนี้ แต่ก็ดูสถานการณ์ก่อน
