ถั่วแระ เผยลูกสาวไม่ยอมกลับไทย พ้อ รักลูกผิดไปหรือเปล่า - ไม่คุยกับแม่หลายเดือนแล้ว

อาตุ่นมีลูกสาวคนเดียว อีก 5 มาได้ยังไง ?

          น้าตุ่น : เด็กทั้ง 5 คน เป็นลูกของพนักงานที่ร้าน พนักงานเราจะอยู่กันนานเป็น 10-20 ปี พอเขาท้องเราก็มีหน้าที่อยู่รับ-ส่ง ส่งเรียนหนังสือ แล้วเขาก็ทำงานให้เราไป เลี้ยงเป็นลูกเลยค่ะ นอนด้วยกันไปส่งโรงเรียนทุกเช้า เย็นไปรับ แม่เขาพ่อเขาก็ทำงานให้เรา
 

ลูกแท้ ๆ ก็มีอยู่แล้ว แต่รับเลี้ยงอีก 5 คน ?

          น้าตุ่น : พนักงานอยู่กันมานาน ก็มีสามี ท้อง เราก็บอกเดี๋ยวเลี้ยงที่ร้าน เราก็มีหน้าที่เลี้ยงดูแล ถึงเวลาเข้าโรงเรียนเราก็พาไปส่ง
 

ทำไมเลี้ยงเหมือนลูก ?

          น้าตุ่น : คือเราอยากจะให้สิ่งดี ๆ กับเขา เขาทำงานให้เราหาเงินให้เรา เราก็อยากให้สิ่งดี ๆ กับเขาโดยการดูแลลูกเขาให้ดีที่สุด
 

ไอเดียใครรับเด็กมาเลี้ยง ?

          ถั่วแระ : เรารู้ด้วยกันทั้งสองคนว่าควรจะทำแบบไหนให้การค้าของเราทำไปได้คล่องแคล่ว เราต้องการดูแลเด็กอยู่แล้ว ถ้ามีท้องอีกเราก็รับเลี้ยงอีก
 

พอรับคนแรกไปแล้ว ไม่คิดจะหยุดรับ ?

          ถั่วแระ : มีใจเมตตากับเด็ก ๆ และทุก ๆ คน ถ้าไม่ดูแลเด็กพ่อแม่เขาคงทำงานกับเราลำบาก เราดูแลให้เขาก็ทำงานสะดวกขึ้นมากกว่า
 

เวลาดุหลาน ?

          ถั่วแระ : ก็ต้องบอกกล่าวกัน ไม่ใช่ว่าตามใจไปซะทุกเรื่อง ถ้าไม่อยู่ในกฎระเบียบเราสอนทุกเรื่อง เรื่องดุเรื่องตีมันต้องมีบ้าง เลี้ยงตามระบบระเบียบมากกว่า
 

          น้าตุ่น : เลี้ยงเหมือนเป็นหลานเราจริง ๆ พ่อแม่เขาเข้าใจ ดุได้ ตีได้ เขาไม่ยุ่ง
 

เลี้ยงเด็กหลายคนกฎที่สำคัญสุดของบ้านคืออะไร ?

          น้าตุ่น : เป็นเวลา ตื่นเช้าไปโรงเรียน
 

ช่วงโควิดกระทบไหม ?

          ถั่วแระ : ถ้าเป็นงานตลกก่อนหน้านี้มันก็ไม่ค่อยมี พอโควิดมาคาเฟ่ไม่เปิด เราก็จะรับงานอีเวนต์ กระทบไหมก็ไม่กระทบเพราะเรามีธุรกิจของเราอยู่
 

ธุรกิจกระทบไหม ?

          ถั่วแระ : นิดหน่อยนะ
 

          น้าตุ่น : ก็ไม่ค่อยกระทบเท่าไหร่ ร้านเราเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวง่าย ๆ ซื้อกลับบ้าน
 

เด็ก ๆ มีสัญชาติกะเหรี่ยงด้วย อยู่ด้วยกันทะเลาะกันไหม ?

          น้าตุ่น : ไม่มีปัญหาค่ะ เราจะเอาพวกเดียวกันหมด มาเป็นหมู่บ้าน
 

มีส่งเรียนอินเตอร์ด้วย ?

          น้าตุ่น : มีค่ะ 2 คน เราดูแล้วหัวสมองเขาใช้ได้เราเลยไม่อยากพลาดโอกาส อยากให้เขาได้เรียน
 

ถ้าจะซื้อของต้องซื้อให้หมดทุกคน ?

          น้าตุ่น : เตรียมไว้ให้หมด แต่ก็ไม่ขนาดนั้น
 

มีคนบอกว่า อย่าเอาลูกเขามาเลี้ยง อย่าเอาเมี่ยงเขามาอม คิดยังไงกับแบบนี้ ?

          ถั่วแระ : ไม่เคยคิดเลยนะครับว่ามันมีอุปสรรคหรือคำพูดแบบนั้น เราเลี้ยงเด็กเลี้ยงด้วยใจ เลี้ยงด้วยความเมตตา มันคงไม่เกิดขึ้นกับเรา เราทำดีที่สุดระหว่างพ่อแม่เด็กอยู่แล้ว พ่อแม่ของเด็กอนุญาตให้เราตี ให้เราสั่งสอนได้ ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน
 

พ่อแม่เด็กมาขอคืนไหม ?

          น้าตุ่น : ยังไม่มีนะคะ อยู่กับเราพ่อแม่เขาก็ภูมิใจ พ่อแม่จะมีที่พักของเขา ส่วนลูก ๆ มาอยู่กับเรา เพราะต้องส่งไปเรียนหนังสือตอนเช้า

ถ้าพ่อแม่มาขอคืน ?

          ถั่วแระ : การเสียใจ การเสียดาย การสูญเสีย ตัวนี้มันเกิดขึ้นกับเราแน่นอน แต่เราต้องตัดใจเพราะเป็นลูกเขา ก็ต้องให้คืนไม่ให้ก็ไม่ได้ แต่ถ้าบอกจะเอาคืนเดี๋ยวนี้คงไม่มี อาจจะเป็นตอนถึงฝั่งแล้ว
 

มีอะไรอยากจะบอกหลาน ๆ ?

          น้าตุ่น : คุณตาคุณยายจะเลี้ยงหลานให้ดูที่สุด อยู่กันไปเรื่อยตลอด มันผูกพันกันมากเลยทุกสิ่งอย่าง คิดว่าเขาคงอยากอยู่กับเราไม่จากไป เราก็ฝากชีวิตไว้กับเขาด้วยตอนเราแก่
 

ลูกสาวคนโตอายุเท่าไหร่แล้ว

          ถั่วแระ : 35
 

ตอนรับน้องแพรมาเลี้ยง (16 ปีที่แล้ว) เขาว่าไงบ้าง ?

          ถั่วแระ : ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร ไม่ได้มีปัญหา เหมือนน้องเขาคนหนึ่งเหมือนกัน เขาก็ช่วยดูแล
 

สาเหตุที่ไปเรียนเมืองนอกเพราะงอน ?

          ถั่วแระ : ไม่ใช่ เขาตั้งใจที่จะไปเรียน พอจบการศึกษาก็ไปฝึกงาน ระหว่างฝึกงานก็ไม่ได้บอกเราเขาไปไหนมาไหน อยากเรียนภาษาอังกฤษเราก็ส่งให้เรียน พอเรียนไปสักพักเขาบอกจะไปเรียนเรื่องการแสดงอะไรก็ไปเลย
 

ไม่กลับมาเลย ?

          ถั่วแระ : กลับมาครับ ปีละครั้ง
 

          น้าตุ่น : เขารู้จักเด็ก ๆ ทุกคน ถ้าเขามาเราจะให้ไปไหว้พนักงานทุกคนเลย เพราะรายได้ทุกอย่างมาจากพี่ ๆ เขา ที่เราส่งเขาเรียนต่างประเทศได้ และน้อง ๆ คือลูกเขา คุณแม่ต้องดูแลต่อ ซึ่งเขาก็เข้าใจ
 

ใช้ชีวิตอยู่อเมริกาเลย ?

          น้าตุ่น : ใช่ค่ะ ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงยังไม่อยากกลับ แต่ตอนแรกบอกจะกลับ เขาจบโท เขาก็อยู่ที่นั่นต่อเลยหลาย ๆ อย่าง ตอนนี้เป็นผู้กำกับสร้างฝันของเขา เขาอยู่ตรงนั้นสู้ด้วยตัวเอง พอเราส่งเขาเรียนจบก็ไม่ได้ส่งเขาแล้ว เพราะส่งเขาเรียนมันแพงมาก เป็นเงินเราที่เก็บเอาไว้

เขาบอกยังไม่กลับเสียใจไหม ?

          ถั่วแระ : ไม่ครับ ทำตามที่หนูอยากฝัน ก็คุยกันปกติ

          น้าตุ่น : เราก็มีงอนบ้าง แต่เรามีสิ่งเติมเต็ม ทุกวันเราต้องอยู่กับพวกเขา
 

ถ้าเลือกได้อยากให้ลูกกลับมา ?

          น้าตุ่น : อยากให้กลับมา มาสานฝันให้คุณพ่อบ้าง
 

คิดถึงขนาดไหน ?

          น้าตุ่น : บางทีวันนึงไลน์หายังไม่ตอบเลย ไม่รู้เขายุ่งอะไรหนักหนา ไม่น้อยใจเรามีสิ่งเติมเต็มเด็ก ๆ พวกนี้
 

ขอเว้นระยะห่างกับลูกสาว ?

          น้าตุ่น : พี่คุยกับเขาแล้วไม่ถูกหู เขาไม่ตอบเรา เราก็ไลน์ ไม่ยอมตอบอีก แล้วบอกว่าเดี๋ยวหนูโทร. กลับ เราก็บอกไม่หรอกจ๊ะขอรักษาระยะห่าง ตัวใครตัวมันความคิดใครความคิดมันก็ไม่ติดต่อกัน ไม่ได้ตัด ไม่ได้คุยกันหลายเดือนแล้ว
 

เป็นห่วงขนาดไหน ?

          น้าตุ่น : เป็นห่วงมาก แต่ว่าเขาคงเอาตัวรอดแหละ อยู่มาตั้ง 10 ปีแล้ว

          ถั่วแระ : ลูกสาวคนนี้ ผมยังพูดกับตัวเองว่าเรารักลูกผิดไปหรือเปล่า ในการสั่งสอนของเรา สอนให้เขาแกร่ง สอนให้เขาแข็ง เขาถึงไม่กลัวเกรงใครเดินด้วยแข้งของเขาตลอดเวลา ไปเรียนเมืองนอกเมืองนาพ่อแม่ไม่ต้องยุ่งเลยเขาบริหารจัดการเองทั้งหมด
 

ถ้าลูกสาวดูอยู่อยากบอกอะไร ?

          ถั่วแระ : พ่อกับแม่ไม่ได้ตั้งอะไรมากมาย เพียงอยากจะบอกว่าบางสิ่งบางอย่างที่พ่อคุยไปมันจูนเข้าหากันไม่ค่อยได้ ลูกจะมีแนวความคิดของลูกตลอดเวลา บางทีพ่อก็ไม่เข้าใจ แต่พ่อเข้าใจในระเบียบของคนไทย พ่อสั่งสอนลูก ถ้าการอยู่ใกล้กันมันน้อยไปก็ให้อภัยพ่อด้วย ถ้าอยากจะกลับหรือจะอยู่พ่อก็ไม่ว่าอะไร แต่อยากให้ลูกเข้าใจในตัวพ่อและแม่บ้างว่าเป็นห่วง
 

          น้าตุ่น : แค่ห่วงเขา รู้ว่าเขาอยู่ได้ทำได้
 

ถั่วแระกลับบ้านดึกน้าตุ่นเหงา จนต้องเอาเด็กมาเลี้ยง ?

          ถั่วแระ : ไม่จริงครับ กลับไม่ดึกก็ตามวิสัยของตลก ไปเล่นตลกมาบางทีก็กลับดึก ที่แยกกันอยู่เพราะเรื่องของบ้าน
 

ตอนนี้แยกกันอยู่ ?

          น้าตุ่น : คนละบ้าน ถนนคั่นกลาง แต่ในรั้วเดียวกัน บ้านหลังนี้เราจะซื้อให้ลูกสาว ได้อยู่ใกล้ ๆ กัน แต่เขาไม่กลับมา ก็เลยอยู่
 

          ถั่วแระ : ปล่อยไว้ไม่มีใครอยู่ปลวกจะขึ้น แมลงสาบจะมา ผมเลยไปอยู่อีกบ้านหนึ่ง ผมอยู่คนเดียว บ้านใครบ้านมัน
 

คติอาถั่วแระ อยู่ห่างกันดีไม่มีเรื่อง ?

          ถั่วแระ : เราเพียงแต่แยกบ้านกันอยู่เท่านั้นเอง ความรักเหมือนเดิม บางทีไม่อยากมีปากมีเสียง ก็อยู่กันห่าง ๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้มีอะไรมากมาย