อมรา อัศวนนท์ เปิดหน้าใหม่ เมินคนแซะเอาเงินไปทำบุญดีกว่า หลังดึงหน้าในวัย 87 ปี

มาเปิดหน้าครั้งแรกกับการทำสวยครั้งล่าสุดในวัย 87 ?

          อมรา : ทำมาได้ 3 เดือนแล้วนะ 

ถ้าเรา 60 จะอยากทำหน้าไหมนะ ?

          อมรา : ทำมาแล้วเมื่อประมาณ 60 อย่างที่เธอคิดน่ะถูกต้อง หลังจาก 60 มาถึง 87 มันก็หลาย 10 ปีนะ มันก็มีหย่อนยานไปตามวัยเวลา

แล้วคุณแม่ตัดสินใจยังไง ?

          อมรา : ก็ไม่ได้คิดอะไร เมื่อ 4-5 ปีที่แล้วมันก็เริ่มลง ก็ใช้ครีมมั่งอะไรมั่ง ตบซ้ายตบขวามั่ง ทำให้คอลลาเจนขึ้น บางทีก็ยืดฟันล่างบ้างก็ทำ ออกซ้ายออกขวา มันก็ดีขึ้น แต่มันก็สู้แรงโน้มถ่วงของโลกไม่ได้ มันก็ค่อยลง แต่มันก็ดี จาก 60 ตอนนั้นทำก็ได้มา 20 ปี ตอนนี้มันก็ห้อย ตรงนี้ก็ห้อย คอก็ห้อย ใส่สร้อยก็ไม่ได้ ความห้อยมันก็ทับสร้อย เราก็ยังอยากสวย

แสดงว่าคุณแม่ดูแลตัวเองตั้งแต่ยังสาว ๆ เพราะเราดูภาพย้อนไปตั้งแต่สมัยเล่นละครเล่นหนัง สวยมาก เอลิซาเบธเมืองไทยจริง ๆ ?

          อมรา : เมื่อก่อนก็ดัน ๆ เข้าไปหน่อย บางทีออกงานสมัยที่ยังไม่ได้ทำ เอาพลาสเตอร์คาด เราเอาครีมลงมันก็ขึ้นไปหน่อย
 

คุณแม่เคยบอกว่าสมัยก่อนติดผ้าพันคอมาก ต้องพันคอตลอดเวลา ?

          อมรา : ไปไหนไม่ได้ใส่สร้อยหรอก เพราะถ้าใส่สร้อยความย่นก็จะทับสร้อย ตอนนี้ได้มีโอกาสใส่สร้อยก่อนตายสักนิดหนึ่ง

การตัดสินใจทำศัลยกรรมไม่ใช่เราคนเดียวต้องถามลูก ๆ ด้วย ?

          อมรา : ไม่ใช่เราคนเดียว อายุ แล้วก็เป็นคนไม่ใช่ไม่มีโรคนะ มีโรคคนแก่นะ เบาหวาน ชอบกินไอศกรีม ความดัน ภูมิแพ้ กระดูกพรุน มันมีทุกโรคที่คนแก่มี แล้วก็มีหูอื้อ เหมือนมีเสียงจั๊กจั่นในหู เคยไปหาหมอ หมอบอกว่าให้ลืมไปเลยมันทำอะไรไม่ได้ เส้นประสาทหลังสมองมันเสื่อม ผ่าไม่ได้เดี๋ยวเป็นอัลไซเมอร์

ในวัย 87 แล้วมีโรคเยอะด้วย ลูก ๆ เป็นห่วงแน่ ลูก ๆ เอ่ยปากไม่อยากให้คุณแม่ทำ ?

          อมรา : แน่นอน พอพูดเขาก็บอกว่าแม่จะบ้าเหรอ แค่นี้ก็ดีแล้วใครเขาจะไปดูแม่ ฉันต้องการดูตัวของฉันเอง ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครดู ฉันเป็นทุกข์นะทุกวันนี้ฉันดู นี่ก็ห้อย ตรงนี้ก็ห้อย ใต้ตาก็เป็นติ่ง นี่ยังศัลยกรรมไม่จบนะต้องทำอีกเซตนะ อีกเซตหนึ่งจะดึงหนังตาที่ตก จะกรีดตรงใต้คิ้วแล้วก็ดึงหนังตา ทีนี้ตาจะปิ๊ง ๆ ๆ เลย

ถามย้อนไปความรู้สึกลูกก่อน ถ้าหนูเป็นลูก หนูเป็นห่วงนะแม่ เพราะการมีโรคการวางยาการผ่าตัดมีสิทธิ์ที่จะเสี่ยง ?

          อมรา : ข้อสำคัญที่สุดก็คือการวางยา ถ้าวางยาแล้วนานเกินไปหรือว่าโรคภูมิแพ้มันขึ้นมา ก็จะทำให้บ๊ายบายไปเลย
 

แล้วพูดยังไง ลูกถึงอยากทำก็ทำ ?

          อมรา : อ๋อ ตื๊อทุกวัน รู้จักการตื๊อไหม เนี่ยแม่ทุกข์ไม่มีความสุขเลย ดูซิหน้าก็ย่นทำยังไงก็ไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ บางทีก็เล่นละครไม่อยากกินข้าว ทำซึมเศร้าไปหน่อย (หัวเราะ)

ก็คนเคยสวย ?

          อมรา : ก็ถูกอยู่ แต่คือหน้ามันก็โครงหน้าเราแต่หนังมันไม่อยู่กับเราแล้วตามวัย

คุณแม่อยากทำก็เลยไปง้อลูก แล้วสุดท้ายลูกก็ยอม ?

          อมรา : ยอมซิ ไม่ยอมได้ไง ก็ไปเช็กคลินิกหลายคลินิก ไม่มีใครกล้าเลย ก็ 87 อะ ไม่ได้คลินิกก็เข้าโรงพยาบาลมันชัวร์กว่า

เขาเช็กอะไรบ้าง ?

          อมรา : เช็กเลือด หัวใจ หัวใจสำคัญที่สุด ถ้าหยุดเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้น ความที่เราอยากให้มันได้ทำ ใจมันก็เต้นไม่ปกติ ด้วยความที่เรากังวล มันทำให้หัวใจเต้นไม่ปกติ ทำยังไงได้ล่ะ ก็ต้องหยุดเพราะหมอบอกว่าผมทำไม่ได้ หมอเขาเลยบอกว่าคุณต้องไปหาวิธีขยายปอด ก็มีการบ้านเยอะแยะ ต้องวิ่งต้องเดินสูดหายใจเข้า สูดหายใจออก ทำวันละ 50-60 หน บริหารปอด แล้วก็ซื้อเครื่องเหมือนจักรยาน ลงทุนไปหลายหมื่นนะ

ยอมปูพื้นฐานตัวเองให้แข็งแรงออกกำลังกายเพื่ออยากจะผ่าตัดครั้งนี้จริง ๆ ?

          อมรา : น้ำตาลก็ต้องลดด้วย อาหารก็อด ๆ อยาก ๆ ถ้าหมอเช็กอีกทีแล้วเลือดยังร้อยกว่า ๆ ไม่มีทางเลย
 

คุณแม่งดน้ำตาลยังไง ?

          อมรา : ทรมานนะ แต่เอาจริง ๆ ข้าวไม่กินเลย กินผักกับปลาบ้าง ไก่ต้มบ้าง แล้วก็เอาน้ำสลัดที่รสจัด ๆ เผ็ด ๆ ใส่เข้าไป แล้วก็กลืน แล้วก็นึกถึงหน้าจะสวย หน้าจะสวย (หัวเราะ)

ความสวยทำให้เราตั้งใจทำได้ทุกอย่าง ?

          อมรา : ออกกำลังกายด้วย ตอนแรก ๆ ก็กลัวพี่อัมต้องรักษาหลายหมอ หมอกระดูกบอกว่าตอนเช้ากินข้าวเสร็จแล้วให้เอาหลังตากแดด ที่บ้านมีเฉลียงอยู่หน้าบ้าน กินข้าวไปก็หันหลังตากแดดไปด้วย จนข้างหลังดำข้างหน้าขาว (หัวเราะ)

ทำอยู่นานไหมคะถึงจะกลับไปหาโรงพยาบาล ?

          อมรา : เดือนหนึ่งเต็ม ๆ เพราะว่าน้ำตาลมันไม่ได้ลดทันที เรารู้ว่าต้องใช้เวลา มันหลอกไม่ได้ เรามีน้ำตาลสะสม พอจะไปหาหมอเราก็ไม่กินของหวานอะไรหลาย ๆ อย่าง แต่ยังสะสมอยู่ ก่อนผ่าต้องลดน้ำตาลให้เหลือไม่เกินร้อย สะสมได้ 6 หลัง ๆ นี่ได้ 5 นะ ตอนที่จะผ่าตัด หมอเห็นเราตั้งใจและอดทนทุกอย่าง หมอก็สงสาร

หมอเคยบอกไหมว่าวัยแบบแม่ไม่มีใครเขามาปรึกษาแล้ว นี่คือเคสอายุสูงสุดเลยไหมคะ ?

          อมรา : คิดว่าของประเทศไทยนะ หมอเขาบอกว่า ผมไม่ทำให้เหมือนหุ่นยนต์นะ เพราะเดี๋ยวหัวเราะไม่ได้
 

คุณแม่ทำไมยอมเสี่ยงตายเพื่อแลกกับความสวยขนาดนี้ ?

          อมรา : ก็เป็นคนโรคจิต ก็ไม่รู้เหมือนกันมันอยาก เหมือนเราอยากกินข้าวเหนียวเขาบอกว่ากินแล้วจะตายก็จะกิน เป็นคนดื้อ

คุณแม่บอกว่าการทำศัลยกรรมครั้งนี้ไม่กลัวตาย กลัวตายน้อยกว่ากลัวไม่สวย ?

          อมรา : ใช่ ถ้าตายก็ตายแบบมีความสุข เพราะเวลาคุณหมอเข้าห้องผ่าตัดเราก็คิดว่าเราตื่นมาเราก็จะสวยเลย เวลาไปนั่งคอยที่โรงพยาบาลเร่งหมอด้วยซ้ำไป เมื่อไหร่เขาจะมารับสักที อยากเข้าไปบนเตียงเร็ว ๆ คุณหมอเขาก็ถามว่าพร้อมหรือยัง เขาก็ให้น้ำเกลือ ก็ตอบว่าพร้อมค่ะ หมอบอกว่าอย่าฝืนนะ เพราะพี่อัมเป็นคนชอบฝืน คือเราอยากจะรู้ว่าเราจะหลับหรือไม่หลับ ครั้งนี้ปล่อย 3 นาทีหลับสนิท ตื่นมา 4 ชั่วโมงเขาปลุก ปลุกก็ลุกขึ้น เสร็จแล้วเหรอนี่กี่โมง นี่  4 ทุ่ม

ในวัย 87 อาการหลังจากฟื้นจากการผ่าตัด คนวัยรุ่นอย่างเรายังมีมึนเลยนะ ตอนผ่าคลอดยังมึน แม่เป็นอย่างไรบ้าง ?

          อมรา : ไม่เป็น ใจ ฉันสวยแล้ว ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ ยังพันเป็นมัมมี่อยู่ แต่ใจฉันว่าฉันต้องสวยแน่

แล้วคุณแม่เจ็บไหม ?

          อมรา : มันก็เจ็บนะแต่รู้สึกว่าจะเจ็บแค่ 24 ชั่วโมง จะเจ็บมากตอนหลังจากผ่าตัดเสร็จประมาณตี 2 ตี 3 เพราะมันตัดทุกแห่งตั้งแต่นี่ลงไปนี่ (ชี้จากหัวไปกราม) หลังคอดึงแล้วก็เลาะ มันเป็นเหมือนหนังไก่ไงตรงนี้ที่มันห้อย เอาออกมา 12 ชิ้นน่ะ แม่ทำตรงแก้มแล้วก็ตรงคอเขาก็ต้องเลาะหนัง เอาหนังดึงแล้วก็ไปพันที่หู ตรงแก้มก็ดึงขึ้นไปเก็บข้างหูแล้วก็เก็บถึงนี่เลย (ชี้ที่ไปหัว) ช่วงสองที่ต้องทำคือ ทำทีเดียวไม่ได้ เดี๋ยวมันนานเกินไป ช่วงสองที่ต้องทำก็คือเก็บตา หนังตาตามวัยมันก็ตก แล้วก็กรีดใต้คิ้ว ดึงขึ้นไปเลย มันก็เหมือนเอ๊าะ ๆ เลย คิววันที่ 15 เดือนนี้ ไม่ต้องวางยา ฉีดยาชา
 

การทำแบบไม่ฉีดยาชาแสดงว่าแม่ต้องรู้ทุกอย่างว่าหมอกำลังทำอะไรอยู่ แม่ไม่กลัวหรอ ?

          อมรา : ไม่กลัว เจ็บก็เจ็บ แต่ผลจากเจ็บคืออะไร ผลจากเจ็บคือความภูมิใจ ความสวย ความสบายใจ ความสุข

รอบแรกพอมองกระจกแล้วแม่พอใจขนาดไหน ?

          อมรา : พอใจ แต่บางทีก็มันควรจะดีกว่านี้นะ แต่ก็โอเคแล้วนะเพราะว่าเราอายุขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าพอทำตึงปุ๊บมันเหมือนหุ่นยนต์ มันต้องดูธรรมชาติด้วย แต่ก็พอใจมากแล้ว

กระแสคนรอบข้างว่าอย่างไรบ้าง ?

          อมรา : เขาก็ไม่ว่าอะไรนะ เขาก็ไม่บ่น เขาถามว่าเจ็บไหม เราก็บอกว่าไม่เจ็บ

แต่ก็สวยจริง ๆ ?

          อมรา : ก็ดีขึ้นแหละ ไม่ได้สวยมากหรอก เราพอใจกับสิ่งที่เรามี ไอ้สิ่งที่มันหย่อนยาน ไม่ได้ต้องการให้เหมือนกับเด็ก ๆ เราตามวัยเราเข้าใจ แต่ความสุขก็พอใจเท่านั้นเอง
 

มีกระแสคนแซวคนแซะเราบ้างไหมหลังจากทำ ?

          อมรา : ก็บอกว่าใจกล้า เพราะว่ามันเสี่ยง 50/50 ถ้าเราไม่ได้เป็นโรคเบาหวาน หมอบอกว่าถ้ามันดึงมากกว่านี้มันจะทำให้ผิวที่จะประสานกับที่เย็บมันจะเน่า ถ้าดึงตึงไปการทำงานของระบบสายเลือดมันก็จะเน่า เลยบอกหมอว่าเอาสวยไม่เอาเน่า

หลายคนมาแซะคุณแม่ ถ้าไม่ทำศัลยกรรมเปลี่ยนไปทำบุญดีไหม ?

          อมรา : ใช่ ก็มีคนบอก อันนี้จ่ายเองนะ ไม่มีสปอนเซอร์ ใช่ก็จริงอยู่บุญก็บุญ แต่ว่าเป็นคนใจร้อน พี่อยากเห็นบุญวันนี้เลย ตอนนี้เลย ทำบุญให้กับตัวเองไปก่อน ชาติหน้าค่อยว่ากัน อีกสัก 2-3 ปีค่อยว่ากัน บางทีเพื่อนก็แซวว่าแก่จนป่านนี้แล้วจะทำไปหาเทวดาอะไร ทำให้ตัวเอง ตลอดชีวิตที่ทำงานให้รางวัลกับตัวเอง

สวยขนาดนี้กลับมารับงานละครบ้างไหม ?

          อมรา : ไม่รู้สิ เพราะเราห่างจากวงการบันเทิงมา 27 ปีแล้ว เพราะสามีเป็นมะเร็งก็เลยคิดว่าตอนนั้นคุณก็ยังให้เล่นหนังอะไรเยอะอยู่ แต่เราก็รู้ว่าคนที่เป็นมะเร็งก็อยู่กันอีกไม่นาน ก็เลยคิดว่าช่วงระยะเวลาที่เจ็บ เราก็อยู่ดูแลเขาจนช่วงนาทีสุดท้าย 3 ปีกว่าแล้วเขาก็จากไป จากนั้นก็ต้องทำใจพักหนึ่ง แล้วพี่อัมก็ไม่มีผู้จัดการ คนเขาก็คิดว่าพี่อัมไม่แสดงแล้วมั้ง เขาก็เลยไม่กล้าเข้ามาถาม แล้วก็ไม่กล้าไปขอเขาเล่นหนัง

แล้วจริงไหมที่เขาบอกว่าคุณแม่เป็นคนเลือกงานถึงขั้นขนาดไม่มีผู้จัดกล้าจะจ้างเล่น ?

          อมรา : ไม่จริง บางคนเล่นไม่ได้ตังค์ก็มี เยอะแยะเลย โกงกันไง เล่นเรื่องนี้เสร็จเดี๋ยวเล่นเรื่องหน้าจะจ่ายเรื่องนี้ สมัยก่อนไงไม่มีผู้จัดการ ไม่มีสัญญา เป็นสัญญาคำพูด หมดไปหลายล้าน
 

เห็นว่ามีบางบทจ้างแม่มา แม่ตกปากรับคำเล่นแล้ว แต่พอรู้ว่าต้องรับบทชักดิ้นชักงอ แม่ไม่เอาเลย  ?

          อมรา : เมื่อเร็ว ๆ นี้เลย ประมาณปีกว่าหรือสองปี พี่ก็อายุเยอะแล้วเนอะ เขาก็โทร. มาคุณอมราเล่นไหม เราก็ดีใจได้เข้าจอ แล้วบทยังไงบทสวยไหมคะ เล่นเป็นยาย เราก็ได้ ๆ เพราะอายุได้ เล่นเป็นย่าพญานาค แล้วต้องแต่งตัวเป็นพญานาคหรือเปล่า เขาบอกว่าไม่ต้องหรอกค่ะ นอนอยู่บนเตียง ชักดิ้นชักงอ น้ำลายไหล เลยบอกเขาว่าขอบคุณมากนะคะ ขอเอาไว้ก่อนนะคะ โอกาสหน้าค่อยมาชวนใหม่

คุณแม่ได้บริจาคร่างกายไปแล้ว ?

          อมรา : ยัง จะบริจาค เดือนนี้รู้สึกประมาณวันที่ยี่สิบกว่า ๆ จะไป รพ.จุฬาฯ จะเอาบัตรประชาชนแลกกับบัตรบริจาคมา

แสดงว่าความคิดของคุณแม่ก็เตรียมพร้อมแล้ว ?

          อมรา : เตรียมพร้อม เมื่อไหร่ก็ไปได้เลย ทุกอย่างทำเรียบร้อย แล้วตอนก่อนที่จะผ่าตัดก็ทำไว้เลยให้ลูกคนนั้น ให้ลูกคนนี้ กะว่าไม่ฟื้น

คนอื่นจะมองว่าเป็นการสั่งเสีย ?

          อมรา : นี่ไงสั่งเสีย ถึงได้ฟื้นขึ้นมา ไม่พูดก็อาจจะไม่มานะ

ความสวยย่อมมีความลับ ไปเติมสเต็มเซลล์ แม่เล่าให้ฟังหน่อย ?

          อมรา : อันนี้ไปทำนานแล้ว ทำตั้งแต่ตอนอายุ 75 แล้วก็ 77 เว้น 2 ปี แล้วก็มา 79 เว้น 2 ปี ทำแล้วรู้สึกกระปรี้กระเปร่า ตอนที่ทำกันเพื่อนกันเขาทำดีจังเลย สมัยก่อนต้องทำที่เยอรมนีแพงมาก สมัยก่อนเป็นล้านเลย คุณหมอที่รู้จักเขาให้ลองทำ เดี๋ยวนี้คนเขาทำกันเยอะ แต่ก็ไม่เห็นว่าเราจะสวยขึ้น เขาก็หลอกเราว่าทำไปซิเดี๋ยวจะฉีดที่หน้าให้ เอาเลย แต่มันเจ็บเพราะมันฉีดที่หน้า เขาฉีดเข้าเส้นเลือดเรา เอาสเต็มเซลล์ใส่ เอาอาหารสเต็มเซลล์ใส่ พอหลังจากฉีดก็ต้องเลี้ยงสเต็มเซลล์ด้วยนะ มันอวดดีมันไม่ยอมกินเลือดเรา มันต้องมียาของเขาด้วยเลี้ยงเขาไปประมาณอาทิตย์กว่า แล้วหมอเขาก็บอกว่าเดี๋ยวเขาจะทำกรณีพิเศษให้เขาจะฉีดที่หน้า เจ็บมากเลย มันไม่ได้สวยทันทีนะ มันบวม แล้วหน้าก็ร้อนวูบ ๆ แล้วก็น่าจะประมาณอาทิตย์หนึ่งถึงจะเห็นหน้าสีชมพูได้ นั่นมันตั้งแต่ 74 มันหลายปีมาแล้ว