เปิดข้อคิดดี ๆ จาก หมอเจี๊ยบ ลลนา ก้องธรนินทร์ เพราะอะไรถึงมาเป็น "แพทย์ฉุกเฉิน" มุมมองการใช้ชีวิตที่เปลี่ยนไป หลังต้องใกล้ความเป็นความตายในทุก ๆ วัน
อาชีพหมอ..ถึงแม้ว่าค่าตอบแทนจะสูง แต่อย่างที่รู้กัน อาชีพนี้ต้องใช้มากกว่าความเสียสละ มากกว่าคำว่าอดทน บางครั้งต้องสละเวลาส่วนตนเพื่อคนไข้ อีกทั้งยังใช้ชีวิตท่ามกลางความหวังของบรรดาครอบครัวผู้เจ็บป่วย ใช้ชีวิตอยู่บนความเป็นความตาย ซึ่งเมื่อเทียบกับรายได้ที่ได้รับนั้น มันอาจจะไม่ได้คุ้มค่ามากนัก แต่เพราะอะไร ทำไมหลายคนถึงอยากเป็นหมอ วันนี้เรามีบทสัมภาษณ์ของ "หมอเจี๊ยบ ลลนา ก้องธรนินทร์" หมอสาวคนสวยที่เป็นขวัญใจของใครหลายคนมาฝากกัน ว่าเพราะอะไร ถึงได้มาเป็น หมอเวชศาสตร์ฉุกเฉิน...
"ตอนแรกไม่รู้ ว่าตัวเองอยากเป็นด้านอะไร จนไปทำงานที่ห้องฉุกเฉิน เรารู้สึกว่ามันใช่ พอทำแล้วรู้สึกมีความสุข ได้เจอเคสหลากหลาย ได้เจออะไรหลายอย่าง
พอเข้ามาเรียนแล้วก็พบเสน่ห์ของแพทย์ฉุกเฉิน เพราะเขาไม่ได้สอนให้เรารักษาเป็นอย่างเดียว ยังสอนให้จัดการกับสถานการณ์ภัยพิบัติต่าง ๆ ได้ การคัดกรองคนไข้ก็ต่างกัน ในโรงพยาบาลเราต้องดูคนไข้ที่อาการหนักที่สุดก่อน แต่สมมติไปอยู่ในสถานการณ์เกิดภัยพิบัติ เราก็ต้องเลือกคนที่มีโอกาสรอดมากที่สุดแนวคิดไม่เปลี่ยน
การไปกับรถฉุกเฉิน เป็นความรู้สึกท้าทาย เพราะการที่เราออกไปที่เกิดเหตุ บางทีไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาโทร. มาตอนแรกอาจบอกว่า คนไข้หมดสติค่ะ พอไปถึงคนไข้กลายเป็นไม่หายใจ หัวใจไม่เต้น เราก็ต้องใช้ทรัพยากรที่มีจำกัด เพราะอุปกรณ์การแพทย์ไม่ได้มีครบครันเหมือนอยู่โรงพยาบาล มีแค่เรากับทีม เราต้องจัดการเบื้องต้นให้ได้ก่อน
ประวัติอาจไม่ได้เต็มร้อย เหมือนไปไขคดี เจอเคสคนไข้หัวใจไม่เต้น ไม่มีใครสามารถให้ประวัติได้เลยว่า เขาเป็นอะไรมาก่อน เราต้องพยายามคิดว่า ทำไมเขาถึงหัวใจหยุดเต้น ต้องทำยังไงให้เขาฟื้นกลับคืนมาได้
หมอฉุกเฉิน จะเร็ว ๆ นิดนึง ไม่เนิบนาบ ในห้องฉุกเฉินอาจต้องเสียงดัง คุณป้าเป็นอะไรคะ (เสียงเร่ง ๆ) คุณป้ายกขา ยกแขนซิ เพราะว่าห้องฉุกเฉินเป็นที่ที่ชุลมุน ต้องรีบตรวจ แค่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เพราะเรามีอีกหลายเคสที่ต้องดูต่อ อาจไม่มีเวลาคุยกับคนไข้เยอะ
อีกอย่างที่เจี๊ยบได้มาโดยไม่คาดคิด จากการเรียนเวชศาสตร์ฉุกเฉิน คือ การที่เจี๊ยบรู้ว่าชีวิตของคนเราไม่แน่นอน ความตายอยู่ใกล้มาก ตอนเด็ก ๆ เจี๊ยบคิดว่าความตายเป็นเรื่องไกลตัวมาก ต้องแก่แล้วถึงตาย ไม่เคยคิดถึงเลย ไม่ได้แคร์ บางทีก็ใช้ชีวิตโดยไม่คำนึงถึงความตาย ซึ่งมันอาจทำร้ายคนรอบข้าง หรือตัวเองในบางเรื่องที่เราไม่ยั้งคิด คิดแบบว่าช่างมันเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มีอีก เดี๋ยวค่อยทำ
แต่พอมาเรียน ทำให้เปลี่ยนความคิด ก่อนหน้านี้เราก็สัมผัสความตายมานะ แต่อันนี้เห็นความตายเกือบทุกรูปแบบ เจอคนที่ไม่น่าเชื่อว่าจะตายก็ตาย เด็กกว่าเรายังตายได้
มาทำงานที่ห้องฉุกเฉิน เห็นอุบัติเหตุจากมอเตอร์ไซค์เยอะมาก ไม่ว่าเด็ก คนแก่ สภาพที่มาถึงเราแย่มาก เดี๋ยวนี้กลายเป็นมีสติ บอกพี่มอเตอร์ไซค์ไม่ต้องรีบหรือเวลานั่งรถไปกับใครคาดเข็มขัดตลอด มันเป็นเรื่องใกล้ตัวเรามากของพวกนี้ เพราะฉะนั้นไม่ควรประมาทในการใช้ชีวิต
เจี๊ยบทำดีกับคนรอบข้างมากขึ้น ตอนเด็ก ๆ อาจอารมณ์ร้อน ไม่ชอบอะไรก็พูด ซึ่งบางทีทำให้คนอื่นเสียใจ อย่างบางทีเหนื่อย ๆ กลับเข้าบ้าน แม่บอก ยิ้มให้แม่หน่อย เราก็บอกว่า จะยิ้มทำไมแม่ เจี๊ยบเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว พอมาเรียนต่อ เราเห็นคนที่พ่อแม่เขาเสียชีวิต เขาอยากให้หมอยื้อชีวิตพ่อแม่ให้นานที่สุดเขาอยากให้ต่อเวลาเถอะ เพราะยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณท่านเลย
ช่วงแรกยอมรับว่า เจี๊ยบ นอยด์มาก ความตายใกล้ตัวมาก เดี๋ยววันหนึ่งเราต้องสูญเสียอย่างนั้น ทำยังไง ๆ กลายเป็นความกลัว จนในที่สุดได้ข้อคิดมาว่า เราหนีความตายไม่ได้หรอก แต่สิ่งเดียวที่จะทำได้คือ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เคยได้ยินคำนี้มานานแล้วนะ แต่ไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยคิด แต่พอวันหนึ่งที่คุณเจอความตายบ่อย ๆ คุณจะรู้สึกว่ามันจริง
ต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด และไม่ใช่ทำให้เราดีที่สุด ต้องแคร์คนรอบข้างด้วย ทำดีกับทุกคนไว้ก่อน เพราะเราไม่รู้ว่าอีก 5 นาทีข้างหน้า จะเกิดอะไรขึ้น เราจะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง
เจี๊ยบ ลลนา ก้องธรนินทร์
เรื่อง นุดา
ขวัญเรือน ปักษ์หลัง กรกฎาคม 2559" อ่านเรื่องราวของหมอเจี๊ยบ ลลนา เต็ม ๆ ได้ที่ นิตยสารขวัญเรือน ปักษ์หลัง กรกฏาคม 2559
ทั้งนี้ในเพจดังกล่าว ระบุว่า ข้อดีอย่างหนึ่งของอาชีพหมอนั้น ที่คนทั่วไปอาจนึกไม่ถึง นั่นก็คือการสัมผัสและได้รับรู้ถึงความเป็นความตาย บ่อย ๆ ซ้ำ ๆ ทุกวัน ทำให้รู้ซึ้งถึงคุณค่าชีวิตได้อย่างมากมาย
ภาพและข้อมูลจาก เรื่องเล่าจากโรงพยาบาล, Instagram jeab_lalana, นิตยสาร ขวัญเรือน ปักษ์หลัง กรกฎาคม 2559
