โม - เชียร์ - ฮิปโป น้ำตาท่วม ไปช่วยหา แตงโม แต่ถูก กระติก ถามมึงเป็นนักประดาน้ำเหรอ

ทราบข่าวได้ยังไง ?
 

          ฮิปโป : จากพุดเดิ้ล เลขาพี่แอนนาโทร. มาถามว่าพี่โมตกน้ำเหรอ เราคิดว่าเป็นเฟกนิวส์ที่ดาราจะโดนกัน ไม่เกิน 15 นาที พุดเดิ้ลโทร. กลับมาอีกรอบ ปลายสายได้ยินเสียงพี่แอนนา พุดเดิ้ลบอกว่าเจ๊จริงนะ พี่กระติกบอกว่าตกจริง ๆ ได้ยินเสียงรู้ว่าตกที่สะพานพระราม 7 แม่น้ำเจ้าพระยา ความรู้สึกแรกคือใจเราร่วงอยู่ตาตุ่ม เรารู้ว่าแม่น้ำเจ้าพระยาต่อให้ใครตกไปทีมชาติไทยก็ตามยากมาก เพราะกระแสน้ำในช่วงกลางคืนมันเชี่ยวมาก พี่แอนนาบอกว่าให้รีบมาที่เกิดเหตุก่อนไม่รู้อยู่ตรงไหนแต่ให้รีบมาก่อน ก็รีบขับรถออกมาเลยตามหา วนหาเกือบครึ่งชั่วโมงก็มาเจอกับ โม อมีนา พอดี ตอนนั้นประมาณเกือบเที่ยงคืน
 

          โม : กำลังจะปิดไฟนอน กลุ่มพี่เอ ศุภชัย โทร. มาว่าพี่โมตกน้ำ เราก็บอกไม่ใช่ มันอยู่ภูเก็ต เช็กไปเช็กมามันลงรูปดีเลย์นิ เลยโทร. หาพี่ฮิปโปก่อนว่าอยู่ไหนเดี๋ยวไป ก็วนหากัน วนทุกท่าเรือ
 

วนหาทุกท่าเรือ ทำไมไม่โทร. ไปถามคุณกระติก ?
 

          โม : ไม่รับสาย ไม่รับสายใครเลย
 

          ฮิปโป : ไม่รับสาย ส่วนโลเคชั่นเราได้จากการที่นักข่าวไลฟ์ สิ่งแรกที่เราไปคือเราจะไปหาพี่กระติกก่อนดูว่าเขารู้สึกยังไง เพราะเรารู้สึกว่าคนที่อยู่เหตุการณ์ต้องช็อกตกใจที่เป็นเพื่อนสนิทแน่ ๆ

เจอคุณกระติกไหม ?
 

          โม : ไม่เจอ
 

          ฮิปโป : ไม่เจอ เราก็เดินคุยกันมาเอาไงต่อ ไม่มีใครเลย
 

          โม : มีแต่เจ้าหน้าที่ เขาเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรในแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่รู้จุดเลย ปกติเนี่ยเค้าจะมีเส้นทางการเดินเรือ อย่างน้อยถ้าพวกคุณแจ้งเจ้าหน้าที่เขาจะได้รู้ว่าช่วงไหน แต่นี่เขาวนหาทั่ว
 

เขาบอกเจ้าหน้าที่มาช้า ?
 

          โม : เจ้าหน้าที่เยอะมาก
 

          ฮิปโป : นักข่าวถึงแล้ว เจ้าหน้าที่ถึงแล้ว หนูว่าไม่ช้าเลย เพราะตรงนั้นที่หนูไปถึงเกือบเที่ยงคืน ตรงนั้นคือเยอะมาก มองหาใครไม่เจอ น้องที่เป็นช่างแต่งหน้าประจำพี่โมเดินมาบอกว่าพี่เงียบ ๆ นะ ให้เราเดินไปโป๊ะนี้บางศรีเมือง
 

          โม : ไปแล้วเจอพี่เบิร์ดคนเดียว
 

          ฮิปโป : ไปถามพี่เบิร์ดว่าพี่ติกละ เขาบอกไม่รู้ครับ เขาอยู่คนเดียว มันสะเทือนใจตรงที่พี่เบิร์ดถามกู้ภัยว่าพี่เจอหรือยังพี่ทำยังไง
 

          โม : พี่ผมขอลงเรือด้วยได้ไหมไปช่วย พี่ผมขอร้อง โมทำอะไรไม่ถูกเลย

เจอกระติกตอนไหน ?
 

          โม : ไม่เจอ
 

          ฮิปโป : หนูส่งโลเคชั่นให้เพื่อนทุกคนที่โป๊ะบางศรีเมือง ตี 1 กว่า ๆ พี่กระติกตอบไลน์มาในกลุ่มทำงานของแตงโมว่าไม่ใช่จุดจมน้ำ เราถามว่า แล้วแม่อยู่ไหน เขาบอกกลับไปรอที่บ้านเลย หนูถามว่าแม่กลับไปรอที่บ้านทำไม หนูอยู่กับพี่เบิร์ด
 

ถ้าแค่เพื่อนร่วมงานไปด้วยกัน จะอยู่จนหาร่างเขาเจอไหม ?
 

          โม : โมอยู่กันยันเกือบ 6 โมงเช้า
 

          ฮิปโป : ปูเสื่อนอนอยู่ข้างโป๊ะนั้นเลย พวกหนูก็โดนนะ มึงเป็นนักประดาน้ำเหรอ ช่วยอะไรเขาได้ ไปรอที่บ้าน
 

ตอนที่กระติกโทร. หาน้ำเสียง ?
 

          โม : เย็นชามาก
 

          ฮิปโป : หนูไปเจอตัว พอบอกว่าหนูอยู่กับพี่เบิร์ด พี่กระติกเลยโทร. หาหนู หนูถามว่าแม่อยู่ไหนจะไปหา เขาอธิบายโลเคชั่น หนูเดินสวนกับพี่เปิ้ล พี่จูนที่กำลังมาช่วย มีทั้งหมด 3 คน ไปด้วยกัน เขาบอกเส้นทาง ช่วงตี 1 กว่า ๆ ลงรถมาเจอแก๊งเพื่อน 5 คนของเขา หนูถามว่าพี่กระติกอยู่ไหนคะ เขาเลยสวนถามหนูว่าแล้วคุณเป็นใคร เราบอกว่าเป็นผู้จัดการแตงโมนะ เขาเลยชี้ให้ไปหาพี่กระติก เราวิ่งเข้าไปคุยถามว่าพี่กระติกเกิดอะไรขึ้น ทำไมโมถึงตกน้ำ เขาบอกว่าโมบอกว่าปวดเยี่ยว ไปเยี่ยวท้ายเรือ แล้วพลัดตกน้ำ แล้วพี่เห็นไหมว่าตกยังไง เขาบอกไม่เห็นกูอยู่หน้าเรือ กูไม่รู้เรื่องอะไร กูไม่เห็น ๆ พูดไม่เห็นอย่างเดียว

เค้าร้องไห้ไหม ?
 

          ฮิปโป : เค้าอาการเคร่งเครียดแต่ไม่ได้มีน้ำตา รู้ว่าเครียดแต่ไม่มีน้ำตา เหมือนมีอะไรสักอย่างอยู่ในใจ
 

ตอนที่โทร. ไปน้ำเสียงเขาเป็นยังไง ?
 

          โม : เขาไม่รับสายโมตั้งแต่แรก แต่วันที่เจอร่างพี่โม หนูไปอยู่นิติเวชตลอด หนูเจอพี่ติกที่นิติเวช พี่ติกร้องไห้เข้ามากอดหนูแล้วบอกว่า โมกูขอโทษนะที่ไม่ได้บอก ขอโทษจริง ๆ ไม่รู้จะทำยังไง ทำไม่ถูกแล้ว หนูก็กอดเสร็จแล้วก็เดินออกมาโทร. หาฮิปโปเลยว่ามาที่นี่ เอาพี่แอนนามาด้วย กระติกอยู่นี่เร็ว ๆ พวกหนูไม่เคยคิดว่าจะเจอกระติกตรงนี้ เพราะว่าเราไม่เคยเจอตัวเลย เราไม่รู้เลยว่ากระติกทำอะไรอยู่ไหน อยู่ตรงไหน ตอนไหน เขาไปนิติเวชแต่เขาไม่ได้เข้าไปเจอพี่โมเหมือนที่พวกเราเข้าไปเจอ หนูตั้งใจไม่ชวนด้วยแหละ หนูรับไม่ได้ แต่หนูไปไหว้เจ้าหน้าที่ว่าหนูขอ
 

เห็นไลฟ์กระติกและแซนรู้สึกยังไงบ้าง ?
 

          เชียร์ : ไม่โอเคเลยค่ะ เรารู้สึกว่าปกติอะความสมเหตุสมผลหรือความจริงมันจะมีเหตุและมีผลที่ไม่ว่าพูดยังไงมันเชื่อมกันได้หมด เชียร์รู้สึกว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นมันหาเหตุและผลไม่เจอ ไม่ว่าจะเป็นกี่ข้อความ กี่เรื่อง กี่เหตุการณ์ พอเอามาเรียงกัน มันเรียงกันไม่ได้เลย
 

สนิทกันมานาน คุณคิดว่าคนอย่างแตงโมจะไปฉี่ท้ายเรือไหม ?
 

          เชียร์ : คนเราแล้วผู้หญิงอะเป็นประจำเดือนด้วย อันนี้ข้อมูลที่เรารู้กันมา ตามภาพที่เห็นด้วย
 

          โม : สำหรับโม พี่โมเป็นคนอั้นฉี่ได้เก่งมากและเป็นคนฉี่เป็นที่เท่านั้น
 

          ฮิปโป : ถ้าจะฉี่จริง ๆ ไม่ไหวแล้ว เขาต้องอยู่กับคนที่เขาสนิทมากจริง ๆ
 

ชุดมีแป๊กไหม ?
 

          ฮิปโป : เราไปคุยกับพี่ไทด์ เอกพันธ์ ที่เป็นคนพบศพ ก็คือเรียกว่าเป็นชุดว่ายน้ำ ไม่มีแป๊กเลย
 

          โม : เราตัดเรื่องการปัสสาวะออกเลย ข้างหลังมีใบพัดพี่เราโดนใบพัดทั้งร่างแล้วค่ะ ถ้างั้นอะ อีกอย่างพี่โมฝังยาคุม มีประจำเดือนอะไรก่อน หนูเป็นคนรู้
 

เขาขอให้แม่ปิดข่าว ใครเป็นคนพูด ?
 

          ฮิปโป : หนู มันอาจจะเป็นการเข้าใจผิดทางแม่และหนู หลังจากที่เจอพี่กระติกทราบเรื่องหมดแล้ว หนูก็ย้ายทุกคนคุยกันว่ามาที่โป๊ะพระราม 5 ก็นั่งคุยกัน เห็นเขากำลังไลฟ์แม่พี่โม เราเลยบอกนุชไปรับแม่ดีกว่า เพราะแม่ยังไม่รู้เรื่องอะไรที่เรารู้มา แม่ต้องได้ความจริงข้อนี้จากเราก่อน เพราะเราเป็นคนไปตามเรื่องมาว่าเรื่องเกิดขึ้นอะไรบ้าง แม่จะได้วิเคราะห์ พิจารณา แล้วไปตอบคำถามนักข่าวถูกต้อง
 

          พอนุชไปถึงแม่น่าจะยังจำนุชไม่ได้ หรือเกิดจากการช็อกตกใจ นุชบอกแม่จำหนูได้ไหม เชื่อใจหนูนะเดี๋ยวหนูพาไป พาไปคือมาเจอเรา สิ่งที่หนูคุยคือแม่ขาหยุดให้สัมภาษณ์ก่อนนะคะ ตอนนี้แม่ยังไม่รู้ความจริง แม่ก็เลยพูดไปว่าทำไมให้แม่ปิดข่าว หนูเลยบอกว่าไม่ได้ให้แม่ปิดข่าวแต่แม่ต้องมาฟังข้อมูลตรงนี้ก่อน ในฐานะเราเคยเป็นนักข่าวข้อมูลที่ถูกต้องสำคัญ
 

ฟังกระติกสัมภาษณ์แล้วรู้สึกยังไง ?
 

          เชียร์ : ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกจากปากคนเป็นแม่เลยนะ คนเป็นแม่ควรจะเข้าใจดีที่สุดเมื่อลูกเราเกิดอะไรขึ้น แต่คำนี้ไม่ควรเกิดขึ้นเลยไม่ควรออกมาจากปากของคนเป็นแม่เลย  มีคำหนึ่งที่เชียร์งงต้องไปเตรียมตัวกับการตอบคำถาม ย้อนกลับมาคำพูดเชียร์เลยความจริงมันจะเล่าได้ไม่ต้องเตรียมอะไรเลย อะไรมันสำคัญกว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเราอีกเหรอ นั่นคือชีวิตนะ และบวกไปอีกนั่นคือเพื่อนเรา
 

คิดว่าไงที่เขาบอกเรื่องเงินที่เขาบอกถังแตก ?
 

          โม : ไม่หรอกค่ะ จริง ๆ กระติกมีงานประจำนะคะ
 

          ฮิปโป : ถ้าเขาบอกว่าเงินเขาหาย เงินหนูก็ต้องหายสิ แต่ทำไมหนูไม่พูดถึงเรื่องนี้เลยอะ
 

          เชียร์ : ตอนนี้ทุกอย่างสะท้อนไปตัวคุณหมด ไม่มีใครตัดสินอะไรจากสิ่งที่ไม่ได้ยินจากปากคุณ มันสะท้อนไปเพราะตัวคุณเอง

ข่าวลือที่บอกว่ารับงานเอนฯ ?
 

          โม : คอนเฟิร์มว่าพี่โมไม่มี แต่กระติกไม่รู้ค่ะ
 

          ฮิปโป : คอนเฟิร์มโม เพราะว่าเราเคยถามกับแอนนา เขาเคยถามรับงานกินข้าวไหม แค่กินข้าวธรรมดา มันง่ายจะตาย 50,000 เธอก็ได้แล้ว สบาย ๆ แตงโมพูดว่าเธอเข้าใจไหมว่าถ้าเรารับต่อไปเราก็ต้องรับไปเรื่อย ๆ คนก็จะตราหน้าว่าคือดาราที่รับงานกินข้าว ฉันไม่ทำหรอก กลับกันถ้าเขารับงานกินข้าวเขาจะมีหนี้ไหม เขาจะต้องมานั่งไลฟ์ขายของไหม เปิดท้ายขายของไหม
 

ทำไมวันนั้นไม่ไปกับโม ?
 

          ฮิปโป : ตารางการทำงานมันถูกเปลี่ยน เปรียบเทียบง่าย ๆ พี่กระติกคือ MD คือผู้ถือคิวและรับงานทั้งหมด แอนนาคือ AE ที่เป็นคนขายงานโดยไม่หักเงินสักบาทเดียว ฮิปโปคือ AR คนดูแลศิลปินที่จะต้องไปงานทุกงานยกเว้นงานส่วนตัว เช่น พี่หนิงกินข้าวกับแตงโม หนูไม่จำเป็นต้องไปก็ได้ ในตารางคือแตงโมกลับจากภูเก็ตหลังจากพักผ่อนเยี่ยมญาติถึงวันเสาร์ วันอาทิตย์แตงโมมีคิวสวอปจมูก เพื่อถ่ายละครในวันอังคารและวันพุธ ดังนั้น วันจันทร์แตงโมว่าง ในการพูดมาไม่มีเลยว่าแตงโมจะไปทำอะไร วันพฤหัสฯ หนูทราบมาว่าโมมีไปกินกับพี่กระติกในการลงเรือ ในความเข้าใจลงเรือคือเรือสำราญ
 

แตงโมไม่รับงานยังงี้ แต่มีคนไม่รับแล้วรับงานแทนหรือเปล่า ?

          โม : อันนี้โมว่าความยุติธรรมบนโลกมันมีนะคะ ยังเชื่อในกฎหมายไทยอยู่

          ฮิปโป : อันนี้หนูขอไม่ให้ความคิดเห็นว่ามีใครรับแทนไหม เพราะเราไม่รู้จริงว่า ณ โมเมนต์นั้นเขาทำอะไรกันบ้าง แต่เขาแค่บอกหนูว่าวันพฤหัสฯ พี่โมกับพี่ติกมีลงเรือไปกินข้าวนะ เพราะยังไงโมก็ต้องกลับมา วันศุกร์มีถ่ายรายการที่ต้องร้องเพลง

          เชียร์ : ปาฏิหาริย์มันไม่เกิด แต่ขอให้ความจริงกับความยุติธรรมมันเกิดได้ไหม มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ กระบวนการเผยให้เรารู้สักทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่เรา

ล่าสุดคุณแม่ออกมาบอกว่ามีหลักฐานที่แตงโมถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจ ?
 

           ฮิปโป : อันนี้ยังไม่ได้พูดคุยกับคุณแม่ มันเลยยังคลาดเคลื่อนเข้าใจผิด หลักฐานบางอย่างเราก็ไม่รู้จริง ๆ
 

           โม : หลังจากเจอร่างเรามืดแปดด้านกัน ไม่รู้จะทำยังไง มีเพื่อนจำนวนหนึ่งมุ่งตรงไป สภ.นนทบุรี เลย เราไปนั่งคุยที่นั่นนานพอสมควรถึงจะรวมตัวไปนิติเวชต่อ
 

ตอนที่ไป สภ.นนทบุรี กระติกอยู่แถวนั้นไหม ?
 

           โม : ไม่อยู่ ไม่เห็น โมมาเจอที่นิติเวชแล้ว ล่าสุดเมื่อวานโมไปนิติเวชกับพี่เบิร์ดอีกรอบหนึ่ง พูดคุยกับพี่เบิร์ดนิดหน่อยแล้วก็แยกกัน จะมารับเขาอีกทีวันที่พี่เขาไปโบสถ์ค่ะ
 

เวลาแตงโมรับงานเงินเข้าใคร ?

           ฮิปโป : เข้าแตงโมค่ะ หนูจะเข้าบันชีนำเงินหัก 10% เพื่อไปทำบุญในทุก ๆ การทำงานของโม
 

           เชียร์ : ถ้าเป็นเงินสดเราไม่รู้แล้วนะ พูดกันตามตรง เรื่องนี้ขอให้ความยุติธรรมมันเกิดเถอะ มันนอกเหนือที่เราจะรู้กันได้แล้ว ต้องฝากกระบวนการจริง ๆ
 

ขอความในใจถึงเพื่อนที่เรารัก ?
 

           ฮิปโป : เขาเป็นคนพูดกับหนูตลอดว่าคนจะรักเขาไหม ดาราอยากจะคุยกับเขาไหม เขาเป็นคนไม่มั่นใจเลย เขารู้สึกว่าทุกคนไม่รักเขา ถ้าเขาอยู่หนูอยากบอกว่าทุกคนรักเขามาก สิ่งที่เกิดขึ้นหนูรู้สึกว่าไม่สมควรเกิดกับเขา เขาผ่านไรมาเยอะมาก ๆ กับผู้หญิงตัวแค่นี้ทำไมต้องเจอเรื่องขนาดนี้ ถึงกับต้องเอาชีวิตกันเลยเหรอ แต่ถ้าเขาฟังอยู่อยากบอกว่าทุกคนรักเขามาก
 

           โม : หนูจะพูดกับพี่เสมอตั้งแต่เจอกันแรก ๆ จนถึงทุกวันนี้ว่ามีอะไรให้บอก หนูไฟต์ให้ทุกอย่างทุกเรื่องไม่ต้องออกหน้าเองเลยเดี๋ยวทำให้ แต่ถ้าเมื่อไหร่มีความสุข มีชีวิตที่ดี พี่อยู่ของพี่ ไม่ต้องนึกถึงหนูก็ได้ไม่เป็นไรเลย ที่ผ่านมาโมไม่ได้เจอพี่เขาจะชอบโทษตัวเองตลอดว่ามึงหน้ากูยังไม่สวยอะ คือเขาไม่ชอบให้ใครเห็นตอนที่เขาไม่สวย เขาสวยแล้วเขาถึงจะให้เจอ เมื่อมกราที่ผ่านมาโมเจอเขาบ่อยมาก โมบอกว่าถ้าหนูรับปริญญาโทพี่ต้องมา แต่พี่มาไม่ได้
 

           เชียร์ : การจากลาเป็นเรื่องปกติมาก เราแค่ไม่คิดว่าคน ๆ นึงที่ไม่เคยคิดร้ายกับใคร โคตรสู้ชีวิตมาตลอด สิ่งที่มันเกิดในห้วงสุดท้ายไม่คิดว่าเขาจะต้องเจอมันหนักหนาสาหัสขนาดนี้ แต่แค่บอกว่าสิ่งที่พี่เป็น มันไม่สูญเปล่าเลยพี่ เชียร์เชื่อว่ามันจะตอบให้พี่ด้วยความยุติธรรมอะไรบางอย่างแน่นอน พี่อาจจะเคยพูดว่าทำไมต้องให้เกิดการสูญเสียก่อนคนถึงจะรักจะชื่นชม คนรักพี่อยู่แล้ว วันนี้มันมีค่ามากสำหรับพี่ การที่พี่เป็นพี่ไม่เสียเปล่าแน่นอน มันมีคุณค่าสำหรับพี่เสมอ
 

           โม : ไม่ต้องกลัวเลยเพื่อนทุกคนสู้เพื่อพี่ จนกว่าพี่จะได้ความยุติธรรมแน่นอน