โยโกะ สุดช้ำ เล่ามรสุมชีวิต อดีตสามีเป็นไบเซ็กชวล คู่ขายืนร้องไห้กลางงานวิวาห์

แม่ : หลายอย่างค่ะ ลด ละ เลิก

โยโกะ : บุหรี่เมื่อก่อนสูบก็เลิก เหล้าก็ไม่ดื่ม อย่างบุหรี่ก็สัญญากับคุณแม่ก่อนป่วยว่าจะเลิกแล้ว เดี๋ยวก็เลิกเองแหละคุณแม่ ก็เลยได้จังหวะ

แม่ : ก็พยายามเล่าความในอดีต

โยโกะ : เขาบอกว่าเคยไปที่นี่จำได้ไหม บางอย่างก็จำได้ บางอย่างก็หายไปเลย

โยโกะ : ใช่ค่ะ เราคิดว่าเราจำได้แต่แม่บอกว่าไม่ ฉันทักเธอ เธอจำไม่ได้ เธอไม่รู้เรื่อง

แม่ : ช่วงใหม่ ๆ ค่ะ ก็ถามว่านี่แม่นะ เขาก็ตอบว่าจำไม่ได้ ตาก็จะลอยเคว้งคว้าง ตอนนั้นก็ไม่เป็นไร คนฟื้นใหม่ ๆ ก็เป็นแบบนี้แหละ

แม่ : ก็หลายวันอยู่ค่ะ

โยโกะ : เอาจริง ๆ เราไม่คิดว่าเราลืมคุณแม่ แต่คุณแม่บอกว่าเราลอยไปลอยมา พูดไม่รู้เรื่อง เราคิดว่าจำคุณแม่ได้ เพียงแต่ตอนฟื้นเราคิดว่าเรายังเด็กอยู่ ยังเป็นเด็กเลย แล้วก็ไหว้ทุกคนที่ผ่านมา ตอนเด็ก ๆ จำได้แม่จะถามว่าสวัสดีหรือยังเจอใคร ก็ด้วยอันนั้น สวัสดีทุกคน (หัวเราะ)

แม่ : พยายามจะออกจากห้อง แต่ตัวเขาไม่ทราบ

โยโกะ : เราไม่ทราบเลย จำไม่ได้

แม่ : ไม่เชิงหนี แต่เราขอกลับบ้าน เขาบอกว่าได้ ๆ 9 โมงเช้าจะกลับ โยโกะก็บอกว่าปวดหัว เขาก็บอกว่าให้น้ำเกลือ แต่ไม่ใช่น้ำเกลืออย่างเดียว เป็นยานอนหลับ 3 ทุ่มแล้วยังไม่ตื่น ทำยังไงได้ก็เลยให้ญาติ ๆ 3-4 คนอุ้มขึ้นรถกลับ จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วนะคะ จะไม่ยอมให้กลับ

แม่ : ไม่ได้รู้สึกอะไรค่ะ มันก็เป็นงานของเขา ส่วนมากปะป๊าเป็นคนว่า เพราะคนญี่ปุ่น

โยโกะ : เขาไม่ชอบให้ใส่ชุดว่ายน้ำ ทำไมต้องใส่ทุกงาน อะไรแบบนี้

โยโกะ : รู้สึกว่าขัดแย้งกันตั้งแต่ตอนแต่งค่ะ เหมือนงานจะเริ่มอยู่แล้ว คุณแม่บอกว่าแต่งได้ก็เลิกได้ อะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ เหมือนเขาพาใครมาเข้าบ้าน คุณแม่ไม่ปลื้ม

แม่ : เขาเป็นไบค่ะ พาผู้ชายเข้าบ้าน มีเพื่อนเขาบอกนี่แหละค่ะ

แม่ : ถ้าเต็มร้อยก็ดี ตอนนี้ก็ดีค่ะ

โยโกะ : อีก 30 แม่ต้องเหนื่อยดูแลค่ะ