อยู่อย่างไร้ความสำคัญ

อยู่อย่างไร้ความสำคัญ (ใยไหม)

          มนุษย์ทุกคนจะมีแรงจูงใจในการแสวงหาและรักษาเกียรติยศอยู่ในสัญชาตญาณ ต้องการที่จะมีศักดิ์ศรี มีความภาคภูมิในใจตัวเอง ต้องการในคนอื่นมองเห็นว่าเรามีความสำคัญมากพอ ต้องการได้รับความยอมรับจากคนรอบข้างอย่างจริงจัง ไม่ใช่การแกล้งทำเป็นยอมรับเพื่อเหตุผลใดเหตุผลหนึ่ง

          การเป็นคน มันต้องมีความสำคัญ มีความหมายบ้าง ถึงจะมีศักดิ์ศรี การเป็นคนจำเป็นจะต้องมีตัวตน ตัวตนในที่นี้ไมได้หมายความว่าจะต้องมีร่างกายให้มองเห็น ให้สัมผัสได้บนโลกใบนี้ แต่การมีตัวตนจะหมายถึงการอยู่ในสายตาของคนอื่น มีความสำคัญ และมีความหมายมากพอที่จะทำให้ตัวเรารู้สึกถึงคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ และเต็มไปด้วยพลังแห่งการสร้างสรรค์ และทำประโยชน์ให้กับคนรอบข้าง

          แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เราพบว่าเราไม่มีความสำคัญอีกแล้ว ชีวิตของเราก็จะเหมือนกับการดิ่งลงสู่จุดที่ต่ำลงเรื่อย ๆ พอมาถึงจุดที่ต่ำสุดแล้วก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร นอกจากอยู่ไปวัน ๆ กับความหดหู่ ท้อแท้ และสิ้นหวังในที่สุด

          การเป็นคนรักที่ไร้ความสำคัญ ทำให้เรารู้สึกสิ้นหวังได้ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เราจะถูกละเลยในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เราจะถูกมองข้ามในเรื่องบางเรื่อง และจะถูกหลงลืมในเรื่องบางเรื่อง แน่นอนว่าตอนนั้นแหละที่เราจะรู้ซึ้งกับคำว่า...ไม่อยู่ในสายตาจริง ๆ

          คำว่าไม่อยู่ในสายตานี่เป็นคำที่เจ็บปวด ลองนึกดูว่าคนที่เคยรัก เคยดูแลเอาใจใส่กันมาตลอด แล้วพอวันหนึ่งไม่สนใจใยดีกันเลย เป็นใครก็ต้องรู้สึก……… แต่กว่าจะรู้สึกนี่สิ ต้องน้อยใจเสียใจไปไม่รู้เท่าไหร่ ไม่น่าเชื่อว่าแต่คนใดคนหนึ่งไม่เห็นความสำคัญของกันมันเหมือนกับพูดคนละเรื่อง อยู่คนละที่ คิดคนละแบบ ทำคนละอย่าง...อย่างสิ้นเชิง



          ในขณะที่เรารอโทรศัพท์เขาอยู่ทุกนาที หยิบโทรศัพท์มาดูแล้วมาดูอีก แต่เราแทบจะไม่รู้เลยว่าเขายังทำอย่างอื่นต่อไป โดยไม่สนใจที่จะหันมากดโทรศัพท์ถึงเราสักนิด หรือขณะที่เรารอเขาอย่างใจจดใจจ่อนั่งมองถนนอย่างไม่ละเลยสายตา ใครอีกคนกลับไม่เคยแม้แต่จะเร่งรีบจากสิ่งที่เขาทำ เขาจะสามารถทำทุกอย่างไปได้เรื่อย ๆ อย่างไม่รู้สึกรู้สา ขณะที่เราคิดถึงเขาเต็มหัวใจ แต่เขากลับไม่เคยมีเราในสมองเลย ในยามที่เราเงียบไป รู้สึกหม่นมัวหรือเศร้าหมอง ก็ไม่เคยมีความถามมีความห่วงใยจากปากของเขาเลย

          ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปล้วนแล้วแต่เป็นความเคยชิน เป็นทุกอย่างที่เคยทำ เคยเป็น เหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกต้องโปรแกรมไว้ไม่ให้มีจิตใจ เหมือนคบกันไปเพราะว่า "เคยคบ" คบเพราะเป็นคนรัก คบเพราะว่าเป็นหน้าที่ หรือคบเพราะต้องคบ นั้นไงล่ะที่เป็นความไม่สำคัญที่สมบูรณ์แบบ เพราะความที่เรามีแต่รัก รัก ๆ และอดทน เราอาจไม่มีเวลาได้คิดว่าความเจ็บปวดอย่างนั้นไม่ใช่ความเจ็บปวดธรรมดา แต่เป็นความเจ็บปวดที่ไร้ศักดิ์ศรีเป็นที่สุด

          อย่างตั้งคำถามว่าเราจำเป็นต้องอดทนเพื่อให้ได้อะไรขึ้นมา ความอดทนของคนเรามีจุดสิ้นสุด และเรากำหนดได้ว่าจะให้มันสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ แม้ว่าจุดจบนี้จะไม่ใช่จุดจบของความเจ็บปวด แต่ขอให้เชื่อว่าจะเป็นจุดที่เจ็บปวดจะลดลงเรื่อย ๆ ลองเปรียบเทียบดูระหว่างที่ที่เรายืน 2 ที่ ที่หนึ่งเป็นที่ที่ความสำคัญของเราจะลดลงเรื่อย ๆ แต่ความเจ็บปวดจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ กับอีกที่หนึ่งที่ที่คุณค่าและความสำคัญของเราจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ความเจ็บปวดจะน้อยลงเรื่อย ๆ

          สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วตอบตัวเองอีกครั้งว่า...อยากยืนอยู่ตรงไหน




ขอขอบคุณข้อมูลจาก

หนังสือ : ถ้าความรักทำให้เราต้องร้องไห้
เขียนโดย : ลูกปัด
ภาพประกอบจาก Glitter.kapook.com