เป็นแฟนกับคนหนึ่ง แต่ชอบอีกคนหนึ่ง ทำไงดี

เป็นแฟนกับคนหนึ่ง แต่ชอบอีกคนหนึ่ง ทำไงดี? (ใยไหม)

          "ความรัก" นี่มันเป็นเรื่องยุ่งยากประจำชีวิตจริง ๆ เลยนะ เหมือนมันถูกส่งมาให้มนุษย์ฆ่ากันได้ ตายแทนกันได้ ร้องไห้กับมันได้ หัวเราะกับมันได้ แถมสร้างมนุษย์หน้าใหม่ ๆ ขึ้นมาได้อีก ดูจะสารพัดประโยชน์เหลือเกิน มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์จริง ๆ เพราะมันสั่งให้เราทำได้ทุกอย่างที่ไม่น่าเชื่อ

          ฉันเชื่อว่า...พัฒนาการต่าง ๆ ของมนุษย์ที่ดำเนินมาจนถึงในปัจจุบัน ล้วนมี "ความรัก" เป็นต้นตอทั้งนั้น เพราะมันเป็นสิ่งเดียว ที่สร้างพลังมหาศาลแก่มนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นทางบวกหรือทางลบ เราทุกคนเมื่อเกิดมา ก็เลยถูกฝังไมโครชิพมาโดยอัตโนมัติว่า "ให้แสวงหาความรัก"

          ใครที่ไม่เคยเห็นมัน ก็อยากจะเห็น ใครที่พอรู้จักมันบ้าง จากที่เคยได้รับจากพ่อแม่มาเต็มที่ ก็ใช้วิธีแบ่งปันความรักไปให้ผู้อื่นก่อน บางคนก็ได้มาจากการช่วงชิง หลายคนแปลความหมายให้มันเพี้ยนไปจากเดิม อยากได้แบบไหน ก็คิดว่าสิ่งนั้นแหละเรียกว่า "ความรัก" เมื่อได้มาแล้วมันไม่ตรงกับที่อยากได้มากนัก ก็มองหาที่หมายใหม่

          "แฟน" จึงมักถูกยกมาใช้ เมื่อเราพบว่า คนนี้แหละที่เรามอบ "ความรัก" ให้อย่างจริงใจ เอาจริงว่างั้นเหอะ! ทั้ง ๆ ที่บางรายก็คบกันได้ไม่นาน แค่ถูกใจกันมากกว่า "รัก" กัน อย่างที่บอกว่า เรามักแปลความหมายผิดเสมอ บางทีแค่ชอบ เราก็คิดว่า "เรารักเขาแล้ว" หรือ "เราจะรักเขาได้ในวันหนึ่ง" เมื่อคบกันพิเศษกว่าเพื่อน ก็เรียกว่า "แฟน" ทั้งนั้นแหละ

          ถ้าเป็นอย่างนั้น คำว่า "แฟน" ก็เพียงแค่คนที่ "คิดว่าใช่" ยังไม่ "ใช่" ซะทีเดียว และอาจจะ "ไม่ใช่" ก็ได้ในอนาคต ก็เลยไม่แปลก ถ้าอยู่มาวันหนึ่ง เรากลับไปรู้สึกดีกับใครอีกคน

          ไอ้อารมณ์รู้สึกดีนี้ อาจจะมาจากสิ่งที่เราอยากได้จากแฟนของเราแล้วไม่ได้ อยากให้เขาเป็น แล้วเขาไม่เป็น แต่ดันเป็นแฟนกันแล้ว พอคนคนนี้เข้ามา เขากลับให้ในสิ่งที่แฟนเราไม่เคยให้ เขากลับมีหลายอย่างมากกว่าที่แฟนเรามี แถมเป็นสิ่งที่เราอยากให้เป็นซะด้วยสิ!

          "เวลา" เป็นสิ่งเดียวที่จะสามารถพิสูจน์อะไรหลาย ๆ อย่างได้ พิสูจน์ว่า... "ความชอบ" ของเรา คือ "ความรัก" หรือเปล่า? เพราะขนาดแฟนเราที่เราคิดว่า "รัก" ตอนนี้ก็ชักไม่แน่ใจ หรือ "รัก" ก็ "รักน้อยลง"

          พิสูจน์ว่า...สิ่งที่คนคนนี้ทำให้เรา เขาทำให้เราเห็น หรือเขาเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ช่วงแรกก่อนก้าวไปสู่ความรัก ทุกคนมักสร้างความประทับใจใส่กันเสมอ ต่างฝ่ายต่างพยายามทำทุกอย่างให้อีกฝ่ายพอใจ งัดทุกทฤษฏีพิชิตใจมาช่วย สักพักความพยายามลดลง หรือพอคบกันจริง ๆ ก็มองไม่เห็นอะไรอีก เหมือนเรากับแฟนช่วงแรก ๆ ทำไมเราถึงมาเป็นแฟนกันล่ะ? ถ้าเราไม่พึงพอใจกันและกัน แสดงว่าคุณวัดค่าความพึงพอใจในครั้งแรกเท่านั้น เพราะฉะนั้นกับคนนี้ คุณก็ต้องรอดูว่า...ความพึงพอใจของคุณ มันจะอยู่ในความรู้สึกคุณไปนานแค่ไหน?

          สำหรับฉัน...คำว่า "แฟน" เป็นคำศักดิ์สิทธิ์คำหนึ่ง ที่ฉันอยากให้มันพิเศษ เพราะมันเป็นตำแหน่งที่สูงขึ้น และมีความเป็นไปได้ว่ามันจะกลายเป็นตำแหน่ง "สามี-ภรรยา" ในอนาคต ฉันจึงค่อนข้างมั่นใจพอสมควร ก่อนที่จะยกมันไปแทนชื่อใคร แต่ถ้าหากวันหนึ่งมันไม่ใช่ ฉันก็พร้อมที่จะปลดมันออกด้วยความยินยอมของตั้งสองฝ่าย ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาคิดว่าใช่ ในขณะที่ฉันยกไปให้คนอื่นแล้ว

          "แฟน" ชีวิตนี้หลายคนได้ก็จริง แต่ควรจะมีทีละคน เพราะความรักที่แทนค่าด้วยคำคำนี้ มันเทียบค่าเกือบเท่ากับ "คู่ชีวิต" ที่เราจะเลือกอยู่กับเราไปทั้งชีวิต ซึ่งคนคนนั้น ทั้งโลกก็ควรจะมีเพียงคนเดียว ฉันถือว่าหากเรายังคบใครเป็นแฟน แต่เราไปรู้สึกพิเศษอย่างนี้กับใครอีก แสดงว่า "แฟน" ที่เราให้คนนั้นไป มันก็ไม่ใช่คนในอนาคตของเรา และความรู้สึกชอบชนิดนี้ มันไม่สามารถแบ่งเป็นสองฝ่ายได้ เพราะวันใดวันหนึ่ง ตาชั่งต้องหนักข้างใดข้างหนึ่งแน่ ๆ แล้วข้างที่เบาก็ถูกยกลอยขึ้นสูง เพื่อปล่อยให้ตกลงมาโดยไร้คนรองรับ คนที่เจ็บอาจเป็นเขา แต่คนที่รู้สึกผิดและทุกข์ จะมีเราอยู่ด้วยเสมอ

          หากคุณรู้สึกดีกับใครอีกคนหนึ่ง และยังไม่สายเกินไปที่คุณจะมองหาคู่ชีวิตของคุณ ให้เวลาตัวคุณเองเพื่อพิจารณาคนที่อยู่ข้าง ๆ คุณ อย่ามองว่า "เขาดี" แต่มองว่า "คน" นี้เหมาะหรือเปล่าที่จะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต? คุณจะมีความสุขหรือเปล่าที่มีเขาอยู่ด้วย? แล้วถ้าเขาจากไป คุณจะอยู่ได้ไหม?

          ถ้าคุณตอบอะไรไม่ได้สักอย่าง แสดงว่าคุณยังไม่มั่นใจในตัวเองเลย ให้คนที่คุณชอบอีกคนเป็นเพื่อน มันทำยาก แต่ถ้าคุณยังไม่แน่ใจตัวเอง และไม่อยากเสียใครไป คุณต้องทำให้ได้ ถ้าคุณไม่ทำอะไรเกินเพื่อน คุณก็ไม่ได้ทำผิดอะไร แล้ววันหนึ่งคุณจะตอบตัวเองได้ว่า "คนไหน...ที่คุณทนไม่ได้ถ้าเขาจากคุณไป?" ถ้าคุณเลือกที่จะเดินไปหาคนใหม่

          ถ้าใจคุณไปอยู่ที่คนคนนั้นมากจนสังเกตได้ มันกู่ไม่กลับแล้ว อย่าทรยศต่อความคิดตัวเอง และอย่าทรยศต่อหน้าที่ของคำว่า "แฟน" อย่าให้เขาต้องรู้เองโดยที่คุณเปิดปากเงียบ เพราะวันนั้น...มันจะเจ็บกันไปหมดคุณควรจะบอกเขา เพราะวันใดวันหนึ่งคุณก็ต้องเลือกอยู่ดี

          ตั้งสติและคิดให้ดีก่อนตัดสินใจ เพราะคุณไม่สามารถถอยหลังกลับมาได้อีก นอกจากว่า "แฟน" ของคุณมีความรักให้คุณอย่างแท้จริง จนยอมเจ็บปวดได้ เพื่อให้โอกาสคุณค้นหาใจตัวเอง ถ้าเขายังรอคุณกลับมา ก็ถือว่าคุณโชคดีมากที่คุณได้รับความรักยิ่งใหญ่ขนาดนั้น แต่ถ้ามันทำให้เขาเจ็บปวดเกินกว่าจะให้อภัย คุณก็ต้องยอมรับในสิ่งที่คุณเลือกแล้ว ไม่ต้องรู้สึกผิด เพราะเขาจะพบเจอคนรักใหม่ที่ดีกว่าคุณแม่

          กาลเวลาไม่สามารถบอกได้ก็จริงว่า "ใครคือตัวจริง?" อาจเป็นคนมาทีหลัง แต่คุณคงปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า คุณรู้สึกดีแค่ไหน...ถ้าได้รู้ว่า "คุณเป็นตัวจริงของใคร?"

          อย่าทำร้ายคนคนนั้น ด้วยอาการลังเล บางทีคนที่เดินผ่านคุณไป ทำให้หัวใจคุณเคลื่อนไหวผิดปกติ อาจมาช่วยให้คุณรู้จักคนรักมากขึ้น และตัดสินใจได้ว่า..."เขาคือคนที่คุณควรรักมากที่สุด" หรือ "คุณควรรีบไปจากชีวิตเขาซะที" คงมีใครบางคนมองการกระทำของคุณอยู่ และรำคาญความรักในแบบของคุณเต็มทน เลยส่งฝ่ายแดงมาสู้กับฝ่ายน้ำเงินซะเลย ไม่มีคู่ชก...ก็ไม่มีวันรู้หรอกว่า...คุณเชียร์ใคร?



หนังสือ : ชีวิต...เราเอาไงดี?
เขียนโดย : ว.แหวน